zondag 4 augustus 2013

Al die schoonheid!





Iets mooi vinden is persoonlijk, maar het proces is identiek. Als ik iets echt mooi vind kan ik er van huilen. Als iemand anders iets mooi vindt, kan hij er ook van huilen. Bevangen kunnen we raken van schoonheid, zo erg dat we een replica aan de muur hangen of gillend aan de rand van een podium gaan staan. Zo mooi.


Dit is een typisch gevalletje van rechter hersenhelft problematiek. De emotie die schoonheid oproept wint het in den beginne van de ratio. Geluk zit ook rechts, zo kan je, als je je fijn voelt, zonder een greintje pijn je door een mensenmassa heen wurmen om iets onbenulligs te kopen of te aanschouwen, je kan rijen bij de kassa vrolijk tegemoet treden en pijn zonder angst verdragen. Wat een schoonheid.

Zonder de andere kant leef je in een wereld vol fijne gedachten en mooie momenten, maar zonder binding, besef van tijd, concentratie en niet te vergeten angst.

Zo loop ik door het park met doppen in mijn oren; Nullo in Mundo Pax Sincera vertolkt door Jane Edwards, zo mooi dat, al zou er spontaan een orkaan overtrekken, ik zou blijven staan.
Thuis gekomen vraag ik één van mijn zoons (8 jaar) wat hij nou echt mooi vindt, zo mooi dat hij er bijna van zou moeten huilen. Hij denkt lang na en rent dan naar boven, scharrelt wat op zijn kamer en komt terug met een legobouwsel in zijn handen, de tranen in zijn ogen. 'Kijk, dit is een vogeltuin mama, de mooiste die ik ooit gebouwd heb'.

Wat is hij mooi...






donderdag 25 juli 2013

Het meisje in het kippenpak


Ik sta in een lift met volslagen onbekenden en in één keer hoor ik mezelf zeggen: Mammoeten... dat zou mooi zijn... Ik maak er een gebaar bij. Om de situatie onder controle te krijgen probeer ik pijlsnel een keuze te maken tussen: excuseren, uitleggen of ook verbaasd meekijken. Ik kies voor de uitleg, maar het maakt de situatie alleen maar erger...

Dat is het meisje in het kippenpak.

Het meisje in het kippenpak stapt in een bootje om de Maas over te steken, met windkracht 9. Op alle feestjes mag zij mee. Ze is impulsief en overziet de consequenties niet. Zij kent geen angst maar is bang voor alles. Haar fantasie is onuitputtelijk, de realiteit ver te zoeken. Droomt van mooie dingen en is verantwoordelijk voor bijna alle embarrassing moments.
Groet mensen zonder ze te kennen en raakt verdwaald achter de schermen van het Victoria & Albert Museum opzoek naar de uitgang.
Het meisje in het kippenpak gaat om 02.00 's nachts midden op straat staan om te kijken naar de scheef groeiende huizen en voorziet op korte termijn geen problemen. Ze is creatief en kwetsbaar, neemt het leven niet al te serieus en vraagt zich af wat ze later worden wil. Ze daagt uit zonder het te weten en stelt niet te volgen vragen. Ze zingt hard mee met de muziek en voert diepzinnige gesprekken met de hond.

En ik vraag haar wat we morgen gaan doen.















maandag 15 juli 2013

Levensdoelen versus levenslessen



Ik hoorde afgelopen vrijdag dat iedereen in het leven een taak/doel heeft, kleine en soms grote, voor één ieder van ons.

Nu komt het: ik heb afgelopen dagen ernstig serieus mijzelf afgevraagd wat mijn doel in mijn en dit leven is. Ik kan momenteel niets anders bedenken dan: ongemakkelijke situaties en 'embarrassing moments' creëren voor mij en voor anderen... Hè wat fijn!

Eerder blogde ik al over mijn jurkjes-avontuur (zie hier: KansLoos om een beeld te krijgen) en zo heb ik er wel meer en vandaag spontaan eentje erbij.

Grappig genoeg (voor iemand die nergens in gelooft) kan ik best wel meeleven met de gedachte dat wat je het universum instuurt, je ook terugkrijgt. Dus momenteel zend ik grote stenen het universum in, en gaten waar ik in pas en Duitsers die mij ingraven in het strand met alleen mijn hoofd boven het zand. Zo ook dat ik de tekst: THINK BEFORE YOU SPEAK AND ACT over mijn hele lijf getatoeëerd kan krijgen, gewoon als reminder, een note to myself.

Maar wat ik ook stuur... Het blijft stil. Geen teken en geen stenen. Maar misschien is dat nu wel juist het teken. Dus:

 Note to myself II: YOU TALK TOO MUCH.

En nu boodschappen doen want aan die dans ontspringt niemand. Toch fijn, om ook een normaal doel te hebben.



vrijdag 12 juli 2013

HOE VANG JE EEN ZEBRA




Ik heb een probleem: ik weet het verschil niet tussen links en rechts.
Mannen schijnen hier geen last van te hebben, vrouwen wel, tenminste dat vinden de mannen waarmee ik boks op donderdagavond. Zij hebben het links – rechts verheven tot een automatisme en aarzelen niet. Het is meer dan een handeling, het is een mentaliteit en een ‘state of mind’. Tenminste in de wereld van sport, als ik de mannen moet geloven.

De logische verklaring voor het verschil tussen man en vrouw, die unaniem als zeer logisch werd ervaren tijdens de intensieve les, is een theorie die beeldend werd gebracht en mij blij verraste:

Het schijnt namelijk zo te zijn dat je tijdens de jacht op een zebra het verschil tussen links en rechts goed voor ogen moest hebben in de tijd dat er nog op eten werd gejaagd.

Het jagen was de taak van de mannen, daar zijn we het over eens. Als roedel jonge goden wapperden ze in volle galop over de steppe en riepen elkaar richtingen toe. Links! Rechts! Zo bleven de jagende mannen in formatie en na een paar kilometer synchroon rennen hadden ze de buit binnen.
Stel je nu eens voor dat er een vrouw mee zou doen… Een storende factor die constant de verkeerde kant op zou gaan: ‘Links! Nee de andere links!’ Dat werkte natuurlijk niet, dat begrijpt iedereen. Er werd gestemd en de jonge vrouw werd naar huis gestuurd…. Geen linksafs meer, alleen nog maar aanrecht(s) en dat was fijn voor iedereen.

Dat het uiteindelijk de vrouwen waren die zich meer wilden settelen en van het jachtige bestaan af wilden, wordt er niet bij vertelt. Uiteindelijk worden de echte beslissingen achter gesloten (keuken)deuren gemaakt. Want wie het verschil niet weet, moet het verschil maar maken.

Na 1.5 uur totaal afgemat te zijn valt mij op dat een van de jongere jongens stiller en stiller wordt, ik vraag wat er is, want ik zie zijn worsteling met het verhaal.
Hij kijkt mij recht aan en zegt: zijn zebra’s eigenlijk eetbaar?

Het komt nooit meer goed...



zondag 24 maart 2013

don't read between the lines


DON'T READ BETWEEN THE LINES

Communicatie is communiceren, 
interpretatie en interpreteren, 
informatie dus informeren 
en vergeet niet de boodschap te coderen.
Waarom?
Nou daarom, voor onderwerp en reden,
vermakelijk, persoonlijk, om de ontvanger te kneden.
Onlosmakelijk, verbonden,
om het contact te doorgronden.
 Overbrengen, sturen, mooi aanbieden
en meegluren.
Non-verbaal, opiniërend, officieel
en belerend.
Decoderend en...

 oei, feed-back:
concreet, persuasief
met ruis als grote olievlek.
Verkeerd kanaal en/of verpakking
dan maar transparant
met emotie-vervlakking.




Boodschap helder?


MOOI






woensdag 13 maart 2013

ALS liefde een KWESTIE van BLIJVEN is... deel 2





Deel 2 de zakelijke kant van blijven,

Dinsdag was het, afgelopen dinsdag, dat ik voor de tweede keer voet aan wal zette bij 'Leeszaal Rotterdam West' aan het Rijnhoutplein. Een initiatief dat is ontstaan in de hoofden van Joke van der Zwaard en Maurice Specht en uitgegroeid tot een plek die alle potentie heeft om te 'blijven'.

Ideeën ontstaan vaak uit liefde. Zet een paar mensen met liefde, idealen en een gemeenschappelijk gemis bij elkaar en er ontstaat onherroepelijk een goed idee. Het merendeel aard niet, een percentage aard maar verdwijnt en een paar zijn blijvend.
Wat zijn de randvoorwaarden om iets neer te zetten en wat zijn de randvoorwaarden om structureel duurzaam te worden (wat een hippe term!) of terwijl... te blijven? Het is niet alleen een kwestie van liefde. Als blijven namelijk een kwestie van liefde zou zijn, zouden we in een mooie wereld leven! Het is, in mijn ogen, niet de liefde die ontbind, maar de randvoorwaarden die de dingen laten stranden.

Een goed idee heeft tenminste nodig: 1 blik denkers en doeners, een schap vol trekkers en duwers, 1000m2 commitement en, daar is hij weer, één gemeenschappelijk gemis.
Dat gemis zie ik als onderdeel van de transities die gaande zijn. Beetje kip en ei verhaal. Wat was er eerder: de verandering die ons bewust maakte van het gemis of de bewustwording die de verandering in gang zette? In ieder geval de crisis draagt op positieve wijze haar steentje bij. Zonder 'hulp' van de overheid (met zijn randvoorwaarden), initiatieven laten ontkiemen op puur draagvlak en draagkracht van betrokkenen, maakt het sterker. Hoe harder wij moeten werken en hoe groter onze ambities zijn om op eigen kracht dit te doen, hoe meer mensen er aangestoken worden om hetzelfde te gaan doen. Bloed, zweet en tranen trekt bloed, zweet en tranen aan. Liefde werkt aanstekelijk net als de lente; je wordt er vrolijk van.

Ik hoor je denken, en de randvoorwaarden dan? Het loopt daar toch op stuk? Nu zou het een stunt zijn als ik mijzelf zou tegenspreken en dat doe ik dus.... Ik geloof namelijk dat wij mensen niet zonder kunnen. De randvoorwaarden fungeren als een fundament, je hebt ze nodig om kans van slagen te maken. Sorry, maar als alles kan, kan niets. Tenminste, zo heet mijn blog, dus zal ik dat ook wel vinden. Randvoorwaarden kunnen een motie van wantrouwen zijn als ze tot wetten worden omgesmeed. Maar zolang de liefde blijft zal deze bepalend zijn en vormgeven aan welke voorwaarden dan ook.

En de toekomst? We gaan het meemaken, alles stroomt en niets is vast, het wordt vanzelf lente.



Met dank aan Maurice Specht en een tafel vol betrokkenen van de Leeszaal.






ALS LIEFDE EEN KWESTIE VAN BLIJVEN IS... deel 1


Toch maar weer in twee delen met een simpele reden: de titel. Afgelopen dagen hebben er op verschillende fronten transities plaats gevonden. Op zakelijk en privé vlak: veranderingen, het zal wel in de lucht zitten. Beide interessant, maar de titel is heel persoonlijk. Het is een zin uit mijn gedicht dat niet door mij, maar door Tjitske Jansen geschreven is. Ik kan het niet mooier zeggen. Voordat ik een blog schrijf over maatschappelijke vraagstukken eerst dit:

Als liefde een kwestie van blijven is
kan iemand me dan komen zeggen
dat ik blijf? Op zo'n manier dat ik luister?
Zoals ik luisterde naar mijn vader en moeder
die zeiden dat ik moest gaan slapen.

'Maar ik ben nog lang niet moe!'
'Niet zeuren, tanden poetsen!'
'Ik ben hier nog niet aan toe!' 
'Niet zeuren, blijf!'


  

zondag 10 maart 2013

Wat de boer niet kent...


Ik wil eigenlijk geen nieuwe blog schrijven over stadslandbouw, bewuster omgaan met mensenvoer en de transities* die gaande zijn. Na deel 1 en 2 had ik, dacht ik, wel gezegd wat ik wilde zeggen.

Maar ja, als je dan dit tegenkomt: dag van de stadslandbouw: Een exclusieve conferentie over stadslandbouw voor onder andere bestuurders en ambtenaren met als hoofdspreker Michael Ableman, krijg ik een dubbel gevoel. Enerzijds denk ik "yes, stadslandbouw is niet zomaar een burgerinitiatief meer, maar krijgt serieus vorm" en anderzijds gaan mijn nekharen overeind...

In een eerdere blog heb ik het over het verliezen van het contact tussen bestuurders en de maatschappij. Stadslandbouw is een schoolvoorbeeld van een initiatief dat 'organisch' is ontstaan uit de creatieve geesten van een paar mensen die inzagen dat er anders gedacht moest gaan worden over hoe wij, als maatschappij, functioneren en omgaan met onze zekerheden zoals voedsel.
Ik heb het in blog 1 en blog 2 over het grote systeem (economisch en bestuurlijk) die niet goed weten wat ze ermee moeten. Deze conferentie zal daar over gaan: hoe moet het systeem omgaan met deze ontwikkelingen. Hoera dus!

Anderzijds denk ik wat anders... Het goede aan stadslandbouw is dat het, zoals ik net al schreef, 'organisch' is ontstaan, letterlijk maar ook figuurlijk. Dit bewustwordingsproces is niet bedacht dan wel opgelegd door 'het systeem', maar juist ontstaan vanuit een behoefte van het 'volk'. Dit geeft het de energie die het nodig heeft om te groeien en zorgt voor draagvlak en draagkracht.
Waar ik nu bang voor ben is dat er bemoeienis gaat komen van enerzijds de politiek en anderzijds vanuit de voedselindustrie. Ik heb niets tegen samenwerking of ondersteuning uit deze hoek, maar ik heb wel degelijk een probleem met het van bovenaf structureren van organische ontwikkelingen. Stadslandbouw als paradepaardje van het systeem. Ik krijg een filmisch beeld voor ogen waar mannen in pak gaan kijken bij de (stads)boer: een schouderklopje, lovende woorden en als toetje nieuwe regels die de boer de das om gaan doen. Dit is wel erg negatief maar ik heb nu eenmaal weinig vertrouwen.... Door ervaring.
Misschien heb ik het bij het verkeerde eind, maar ik krijg het idee dat de politiek controle wilt hebben en dus hup een conferentie organiseert met op dag 1 een ronde door Rotterdam met de showcase projecten (uit je eigen stad, dakakker het Schieblock, enz) en op dag 2 de hoofdspreker Michael Ableman (die komt echt niet voor een bosje bloemen naar Nederland) plus workshops. De prijs is €225 excl. btw. O nu vergeet ik bijna dag 3. Op de derde dag mogen alleen burgemeesters, wethouders en bestuurders komen. Zij gaan samen met vooraanstaande experts (?) babbelen over de (on)mogelijkheden en de randvoorwaarden van stadslandbouw. Daarvan gaan mijn nekharen van overeind staan...

Dit is mijn mening en al klinkt deze wat zwaar hij komt uit de wortels van mijn verleden. Ik drink de bitterheid van mijn werkelijkheid wel met een klontje suiker weg, biologische suiker dat dan weer wel. Ik richt me op onze eigen ieniemienie dakmoestuin, ver weg van bestuurders en experts die na 26 april er vast een mening over gaan hebben.



*Een transitie is een structurele verandering die het resultaat is van op elkaar inwerkende en elkaar versterkende ontwikkelingen.

dinsdag 5 maart 2013

Lekker verantwoord bezig deel 2






Leuk, dat verantwoord bezig zijn en fijn ook, dat het van hype overgaat naar iets echters. We hebben in Rotterdam tegenwoordig de supermarkt Marqt, het 'Uit je eigen stad' en de Oogstmarkt op het Noordplein (en nog veel meer kleinere bedrijven en moestuin-aangelegenheden). Ik word er best blij van, een kleine stille revolutie die aangeeft dat de grote geld- en overheidssystemen het contact met zijn burgers aan het verliezen is. Ik zie het als een positieve wending, een teken aan de wand, hoe kleinschalig ook.

Ik merk dat consumenten deze initiatieven wel gezellig vinden; naast hun worteltjes in bloembakken op het balkon, nu ook echt bezig zijn met waar het voedsel vandaan komt. Tekenend was een tentoonstelling in Eindhoven dat een hoop volk op de been bracht, want wat zijn we geschrokken de afgelopen tijd zeg! De titel van de tentoonstelling was lekker pakkend: De etende mens. Want dat is wat wij zijn: etende mensen.

Wij westerlingen hebben een rare relatie met ons voedsel, wij eten allang niet meer om te overleven. Gek genoeg eten wij daardoor sensationeel veel en slecht. Wij eten omdat het kan en omdat het er is. De reclames en de verpakkingen vertellen ons wat we gaan eten, waar het vandaan komt en hoeveel water we nog moeten toevoegen om een Italiaanse, Indoneschische, Chinese of een echt Hollandse maaltijd op tafel te zetten. Wij geloven het maar al te graag: de pakjes poeder worden door Italiaanse oma's al roerend in een pan gemaakt en Kapitein Iglo vangt de gezonde vissticks zelf uit de zee, zo hup, op je bord.

Wij zijn de binding met ons voedsel kwijt. De multinationals en de groot aandeelhouders bepalen waar ons eten vandaan komt en voor welke prijs wij het mogen kopen. Hoe goedkoper voor hun hoe slechter voor ons en voor het milieu, maar dat vertellen ze er niet bij. Wij consumeren door, hoe sneller hoe beter, hoe makkelijker, hoe meer.
Al honger gekregen? Plofkippetje erbij of toch liever een Zweeds balletje paardenvlees of een met E nummers doorspekte magnetronmaaltijd? Nee geef mij maar Hollandse garnalen die in Marokko worden ontdaan van hun jasje, lekker goedkoop...

Dit heeft een geschiedenis. Onze voorvaderen hebben na de tweede Wereldoorlog bijna letterlijk gezworen: NOOIT MEER ARMOEDE. Ze draaien zich waarschijnlijk om in hun graf, wat begon met de ruilverkaveling is nu een totaal van God los doorgeslagen geldmachine geworden.

Het grote geld systeem draait op in- en export, het is een ingewikkelde machine die niet wil veranderen, maar ik vraag mij af: hoeveel voedselschandalen moeten wij consumenten nog consumeren om te zeggen: stop, hier doen wij niet meer aan mee? De voedselindustrie moet en kan veranderen, maar om dat te bereiken zouden wij eerst moeten veranderen door bewuster met ons voedsel om te gaan.

En dan nog een oproep aan de politiek. Lieve oppositie, verenigt u, stop met het steunen van de huidige vorm van produceren, maak er een punt van, zoek de media op, omarm initiatieven zoals 'Uit je eigen stad', ga er eten met de fractie en zie hoe mooi het is....

De link naar deel 1 zie hier

Als afsluiting: tips voor de Rotterdammers!

iedere 1ste zaterdag van de maand: Rotterdamse Oogstmarkt (Noordplein)
Supermarkt Marqt: Amsterdam, Haarlem, Den Haag en Rotterdam
Uit je eigen stad: winkel, restaurant en boerderij aan de Marconistraat te Rotterdam
Gespecialiseerde bedrijven: CiderCider, Firma Bijten (patés), Kaasboerderij Booij, Bio aan huis, Streekbox

EET SMAKELIJK

zaterdag 2 maart 2013

Kanker, tyfus, tering ik heb nieuwe buren...


Mijn vorige buren waren Koreaans of iets anders uit die richting en ondanks dat ze met vier man sterk in het appartement naast ons zaten, ik heb ze nog nooit gehoord, het was alsof ze er niet waren. Ik wist pas zeker dat ze er woonden toen ik mijn sleutel was vergeten. Via hun balkon ben ik over geklommen naar ons balkon om vervolgens verder in te gaan breken in ons eigen appartement, ze keken vreemd, lachten vriendelijk maar zeiden verder niets. Prima lui, lekker rustig.

Sinds gisteren kwam ik er achter dat wij nieuwe buren hebben. Ik kwam terug van een vergadering en zag tot mijn verbazing de portiek helemaal volstaan met spullen. Bij deze spullen stonden 4 personen en 1 maxi-cosi met baby: de eigenaar / verhuurder, een geblondeerde vrouw die zo in de film de Marathon zou kunnen spelen, een jongetje van ± 3 met stekels en leren jack, een man met stekels en leren jack over een trainingspak en de baby ook met leren jack en trainingspak. Niemand stelde zich voor, wat ik na twee pogingen oogcontact zoeken, ook maar opgaf.

De verhuurdster keek mij moeilijk aan en zei: 'zal ik mijn kaartje bij je in de bus gooien, voor als er wat is of zo...' Uhhhh prima natuurlijk, maar dit had ze nog nooit gevraagd. Een klein alarmbelletje ging af in mijn hoofd. Ik probeer niet met al teveel vooroordelen in het leven te staan maar eenmaal binnen besefte ik me, dat ik, de film de Marathon geen tweede keer meer hoefde te kijken. Dwars door de muren heen weet ik dat zij Tyfus Trut heet, hij draagt de naam Tering Mongool, het jongetje heet Tyfus Tering Kanker Jong en de baby als jongste telg: Hou Je Rot Muil. Het volume schijnen ze niet te kunnen temperen en tegen de avond was ik geheel op de hoogte van al hun problemen en geschiedenis.

Een kleine samenvatting:
Tyfus Trut werkt niet, want zij heeft de zorg over Hou Je Rot Muil en Tyfus Tering Kanker Jong. Zij geeft te veel geld uit aan kanker zooi en ze kan niet koken. Hij werkt wel, bij een kanker bedrijf met een tering baas en mongolen als collega's. Ze komen uit Overschie en door kanker pis en tering omstandigheden wonen ze nu in kut Rotterdam. Een aanwinst voor de straat dus.
De baby huilt 's nachts waar verder, los van wat sussende woorden: hou je kanker muil tyfus jong, niets aan wordt gedaan. Ja je kan niet vroeg genoeg beginnen met een goede opvoeding...

Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat, iets zegt mij dat ze er niet lang blijven wonen, Tyfus Trut mist Overschie nu al en de kanker huur is veel te hoog. Ik ga in de tussentijd haastig opzoek naar werkruimte en verder hoop ik oprecht voor ze dat kanker een woord blijft om hun emoties te uiten, ik moet er niet aan denken dat ze door deze ziekte hun vertrouwde vocabulaire moeten gaan aanpassen. God wat mis ik Frankrijk...



zondag 24 februari 2013

Lekker verantwoord bezig...



Het begon jaren geleden door gezellig-boven-modaal en wat eco-freaks: eten uit eigen stad, sterker nog, BIOLOGISCH eten uit eigen stad. Nu hoor en zie je het steeds meer, het fenomeen wordt aangezwengeld door de crisis en de schandalen binnen de voedselindustrie. Aangezien ik met mijn familie 3.5 jaar een grotendeels zelfvoorzienende boerderij heb gehad, heb ik een dubbel gevoel bij dit principe.

Deze blog zal uit twee delen bestaan: deel 1, hoe wij als consument ook verantwoordelijk zijn voor de kromme en criminele gebeurtenissen binnen de voedselindustrie en deel 2 zal gaan over stadslandbouw, het idealisme en de haalbaarheid.

Om deze blog maar eens lekker in te leiden, grijp ik de paard-rund-wisseltruc aan... Wat een blamage.... Wat een dommigheid van de consument. Nee er is niets mis met paardenvlees, sterker nog het is super gezond. Ja er is heel veel mis met criminele tussenpersonen zonder geweten, een beetje over de rug van de consument geld verdienen. Maar hallo, wat dacht je dan? Probeer maar eens 500 gram lasagne te maken voor €1.99 met allemaal eerlijke producten, dat gaat je niet lukken.

Vergis je niet als we het hebben over paardenvlees. Ik hoorde iemand op de radio zeggen dat die beesten het super goed hebben gehad, tuurlijk schat... WAKE UP. Denk je nou werkelijk dat die paarden in de lasagne terecht komen? Nee dus. Er is gruwelijk veel meer mis met de paarden die in de diepvries maaltijden terecht komen. Niet dat de paarden niet braaf waren of zo, dat bedoel ik niet. Wat ik wel bedoel is dat paarden die in Roemenië geslacht worden geen goed leven hebben gehad. Moet je voor de grap de transporten opzoeken. Deze paarden komen vanuit heel Europa en worden verzameld in een Oost-blok land om vervolgens door te reizen naar slachthuizen daar of, nog erger, door te reizen naar Italië. Verschrikkelijke transporten gesubsidieerd door de Europese Unie i.v.m. werkgelegenheid of zo, geheel legaal. Voor een leuk fimpje (niet geschikt voor de jeugdige kijker) klik hier. Voor de oplettende kijker: 2007 gefilmd.... Goh waar werden 100.000 paarden toen in godsnaam voor gebruikt?? Ja toen gingen ze ook al de vleesindustrie in, want naast de biologische melk en kaas wilden we toen ook al af en toe een snelle goedkope ovenschotel op tafel. Slimmeriken!

Nu, 'out of the blue' staan we boe te roepen, kranten staan er mee vol en iedereen vraagt zich af hoe het in godsnaam mogelijk is, maar wees nou toch eens eerlijk: wat weten we eigenlijk van ons voedsel af? Hoe vaak kijk jij op de ingrediëntenlijst los van de hoeveelheid calorieën? (Moet je voor de lol de ingrediëntenlijst eens intikken in google en dan ook bij youtube even kijken, kan je lachen!) Nee wij blijven liever de reclames en wikkels geloven zonder erbij stil te staan dat 250 gram gehakt goedkoper is dan 1 blik kattenvoer.

Ter ondersteuning: klik hier

Ik weet dat de kleinschalige boer serieus niet veel verdiend aan een kip, koe of lam (ik heb het niet over de massa bedrijven, zij doen vrolijk mee). Het is een beetje vergelijkbaar met de harddrugsindustrie: de boeren krijgen bijna niets. De transporteurs en de distributeurs verdienen al aardig wat, maar degene die het spul versnijden en mixen en de dealers die het verder verspreiden vullen hun zakken goed! Dit principe is ook toepasbaar op de diepvries- en maaltijdindustrie en wij, verslaafd aan de snelle magnetron 'ping', nemen het voor lief. We doen het zelf....

Voordat er iets gaat veranderen zouden wij, de consument, hand in eigen boezem moeten steken, wij moeten eerst veranderen, want anders gebeurt er niets... Helemaal niets.

Wil je meer informatie over ons voedsel, misleiding en ingrediënten: kijk dan eens op de website van foodwatch Helden!

Voor alle duidelijkheid: nee ik ben geen vegetariër en nee ik ben niet tegen paardenvlees eten. Ik ben wel tegen Europese transporten van slachtvee die er voor zorgen dat dieren onnodig lijden en wij de band met ons voedsel kwijtraken. Hoe zou het dan wel moeten? Lees er meer over in mijn volgende blog

donderdag 21 februari 2013

KANSLOoS

Lieve Cake,

Als reactie op jouw blog had ik wilde plannen en mooie zinnen in gedachten. Het zou moeten gaan over Vorm, inhoud en.... FUNCTIE. Daarnaast lees ik in mijn aantekeningen ook iets over de beperkingen (je laatste blog aan mij eindigt met 'je kan niet alles hebben, of toch wel'). Je kent mijn motto: 'Als alles kan, kan niets' en ik wilde dus intelligente dingen zeggen over de schoonheid van de beperking. Helaas Cake, ben ik niet in goede doen... Om eerlijk te zeggen ben ik brakker dan brak, want deze Studio H had gister een, door ons zo veel besproken, netwerkborrel. Als Studio H. dan haar avondeten overslaat en aan de wijn gaat, kan het gebeuren dat ik ergens rond 02.30 zingend ben gespot, al fietsend over de Straatweg, richting huis. Kansloos dus.

Vanmorgen Cake, werd ik wakker (en hoe...) met het nieuws van een gevonden vrouwenlichaam in een waterbassin van een hotel ergens in de USA, de radio sprong aan net toen een dame vertelde over de weeige zoete smaak van het water en dat het water de afgelopen dagen een afwijkende kleur had. Dat deed mij goed, ik stond binnen 1 seconde naast mijn bed en binnen 3 seconden stond ik boven de wc. Goedemorgen donderdag!!
In de badkamer aangekomen wierp ik en blik op mezelf en dacht ach, alles is relatief: everybody gets his 15 minutes of fame, zonodig post-mortem. Mijn 15 minuten waren hopelijk niet gisteravond, want die waren niet om over naar huis te schrijven.

Omdat ik vandaag niets echt serieus kan schrijven Cake, maar ik toch iets wil zeggen over vorm, inhoud en functie wil ik dit verhaal met je delen: the rocky road van een zzp'er op weg naar een netwerkborrel. Kansloos, geloof me.

Naar aanleiding van een goed gedraaide maand wilde ik mezelf trakteren op een nieuwe outfit. Ik had op de site van de bijenkorf een prachtige jurkje gezien. Beeldschoon! Een zomer ding die samen met een legging van hetzelfde merk de perfecte combi zouden kunnen vormen. Ik was ondanks de prijs meteen verliefd (de KLIK) en zag mijzelf al lopen, omhuld door mijn nieuwe liefde. Dat het niet zo had mogen zijn begon al in een vroeg stadium, voordat ik uberhaupt iets had gekocht.
Om mijn winkelmandje af te rekenen koos ik voor mijn creditcard, dat was handig dacht ik, totdat ik drie keer de verkeerde pincode intoetste. Huppa, kaart geblokkeerd! Maar Cake, ik ben niet zo makkelijk te demotiveren, ik heb meerdere rekeningen en pasjes. Ondanks een kleine alarmbel vaag op de achtergrond, begon ik de bestelprocedure opnieuw. Gek genoeg was de maat de ik wilde niet meer voorradig.... Shit.... Ook hier werd ik niet door beinvloed, dan maar een maat kleiner, 'misschien past ie wel' dacht ik.
Nu gebeurde het volgende, toen ik klaar was met bestellen keek ik nog 1 keer op de site en tot mijn verbazing zag ik dat dat mijn maat weer te krijgen was. Wel Godverdegodver, als het universum mij toen iets heeft willen duidelijk maken: tip voor de volgende keer: sla gewoon met een hamer op mijn hoofd aub! Je voelt hem al aankomen Cake, ik heb dat jurkje ook maar besteld, want tja je moet wat. Gister kwam de post (ik zal je de details besparen want de bezorging liep ook niet vlekkeloos) met 2 pakketjes met inhoud: 2 identieke jurkjes in maat S en M en jawel 2 leggings. Ik hoor je denken: huh? Nou dat dacht ik ook. Maar we zijn er nog niet. Maat S zat als gegegoten en ik was zo blij als een kind, maar waar ik verder niet over nadacht was:
A) het zou -4 worden die avond
B) een dun zijde zomerjurkje is niet handig als het vriest
C) zijden geeft niet mee

Toen ik buiten mijn fiets wilde pakken drongen A en B tot mij door, maar Cake, jij weet ook 'no pain no gain', dus ik zeg hardop tegen mezelf: 'niet zeiken Houtzager, het is maar kou'. Ik stap op de fiets en op dat moment had ik moeten begrijpen dat het universum mij echt iets wilde vertellen... C resulteerde in een diepe scheur in een al niet te lang jurkje.

Wat denk je Cake, zou ik verstandig zijn? Nee joh, tuurlijk niet! Ik was verliefd. ik ben naar boven gegaan om jurkje nummer 1 om te wisselen met jurkje nummer 2! Logisch toch? Koppige kansloze kleuter die ik ben. Jurkje nummer 2 sjorde ik op, tot boven mijn billen zodat ik in een legging naar de netwerkborrel ben gefietst, dit is op zichzelf is al niet charmant, maar dat kon me niets schelen. Het begin van het einde dus.

Daar aangekomen had ik het lumieuze idee om in een donker hoekje dat zijden stukje stof weer op zijn plaats te trekken was het niet dat ik tegelijk aankwam met een paar andere zzp'ers die mij vriendelijk begroetten. Tot overmaat van ramp gingen ze ook nog op mij wachten bij de deur. In lichte paniek bedacht ik me dat ik serieus niet mijn jas uit kon doen, dat zou een blamage zijn Cake. Dus al lopend naar de deur probeerde ik het niet meegevende zijden jurkje naar beneden te trekken, dit ging, maar je wil niet weten hoe, kreeg wat vreemde blikken, logisch, maar dat was niet het ergste. Eenmaal binnen kleurde mijn hippe jurkje prachtig bij mijn blauwe handen en voeten (want pumps stonden er zo mooi onder...).

Jij begrijpt dat mijn voorgenomen: 'ik drink alleen maar koffie' al heel snel in de prullenbak verdween, Chardonnay smaakt nu eenmaal beter als je al een kansloze start hebt gemaakt. Te veel Chardonnay maakte het verhaal compleet en zorgte voor wat verstandsverlies, dus wat doe dan? Precies! Met een clubje de kroeg in.
Vrouwen boven de 35 zijn al niet charmant als ze teveel gezopen hebben, maar vrouwen in een zomerjurkje die teveel gezopen hebben is gewoon in en in triest.

Zo zie je maar: Vorm versus inhoud versus functie. Wat ik ervan geleerd heb? We gaan het meemaken, vrijdag mag ik weer....

Veel liefs Van deze halve Studio H.

ps. Ik beloof plechtig dat mijn volgende blog aan jou inhoud zal hebben, maar tot die tijd zou ik van jou willen weten: wat is jou embarrassing moment geweest? Heb jij ook zo een kansloze kleuter in je?

vrijdag 15 februari 2013

Maar het oog wil ook wat.





Beste Cake,

Bedankt voor je snelle reactie en voor je visie. Het geeft mij een nieuwe kijk Cake en dat geeft nieuwe inzichten. (lees Cake's blog)

Voor dat ik antwoord ga geven op je vragen, wil ik nog iets toevoegen aan het 'vorm versus inhoud verhaal' en een nuance aanbrengen op het zakelijke netwerkgebeuren.

Vorm versus inhoud,
Wij mensen, dus ook jij Cake, houden van vorm, wij zijn visueel ingesteld. Wij kijken eerst naar de verpakking en vaak maken onze ogen de keuze al voordat we ons over de inhoud buigen. Kijk eens om je heen: supermarkten liggen vol met mooie verpakkingen gevuld met waardeloze inhoud.
Daarnaast willen we ook graag geloven, dat zei ik al in mijn andere blog, we willen maar al te graag horen dat het goed, gezond, lekker, verantwoord, pedagogisch aantrekkelijk, enz is. Maar we zijn niet gek... We worden kritischer naarmate we een paar keer tegen dezelfde steen zijn aangelopen. Een mens leert zijn hele leven door en leren doe je door fouten te maken.
De uitdrukking 'het oog wil ook wat' vind ik af doen aan de kracht, onze ogen bepalen veel meer dan die uitdrukking doet vermoeden.
Terug naar de netwerkborrel en de gebakken lucht. Geloof me Cake, dat het wel mee valt. Natuurlijk lopen er ondernemers rond (zowel man als vrouw) die zichzelf willen promoten d.m.v mooie praatjes en een sexy uiterlijk om zo hun gebakken lucht aan de man te brengen. Zij weten dat de zintuigen geprikkeld worden door vorm en reclamepraat. Helaas voor hun, praatjes vullen geen gaatjes en er lopen op netwerkborrels ook andere ondernemers rond die (zoals jij al zegt) zich zeer bewust zijn van het spel. Al lijkt dat soms niet zo, de inhoud wint, als het om zaken doen gaat. De uitzonderingen bevestigen de regel.

Tietenzwaai,
 Ik ben me bewust van de macht van 'vrouw zijn', maar met mijn tieten zwaaien doe ik niet, dit past niet bij de inhoud van mijn verhaal en ook niet bij mijn inhoud. Los daarvan heb ik niet veel tiet om mee te zwaaien, je kan niet alles hebben, zullen we maar zeggen. Wel kan ik enorme lol hebben om vrouwen die ik het wel zie doen. God o God wat zegt dat veel over de inhoud en dat weten mijn mannelijke collega's ook!
Ogen zijn de vensters van de ziel en als je goed kijkt zie je de kern en de doelen. Ondanks de dubbele agenda's en de wil om te geloven, weten de doorgewinterde ondernemers als geen ander vorm van inhoud te scheiden.

Met mijn billen bloot?
Vorm en inhoud zouden op elkaar afgestemd moeten zijn, in balans, dat heb jij mooi verwoord in jouw blog. Ik als ondernemer zet vaak een te harde vorm neer om op die manier mijn kwetsbaarheid te beschermen, los van de zakelijke inhoud. Want als we als mens maakbaar zijn, zijn we ook breekbaar. Ik ben niet van staal Cake, alles behalve. Ik heb ook een verleden met harde leerlessen gehad. Ondanks dat je groeit en leert van fouten maken, (denk aan de vaak gequote 'What doesn't kill you makes you stronger') ontstaan er littekens. Daar weet jij alles van... Letterlijk....

Zakelijk gezien ben ik gebroken geweest, dusdanig, dat ik emotioneel ook brak. Ik wil niet overdrijven hoor, zeker niet in bijzijn van jou. Er kwam geen IC aan te pas. Het was alleen hartzeer, het gevoel totaal waardeloos te zijn en de bewustwording van mijn eigen breekbaarheid. Voor mij was het de druppel in het rijtje 'weer een illusie armer'. Ik heb het er vandaag nog met een zakelijk contact (wild vreemde) over gehad, eigenlijk voor het eerst vanuit mijn emotie.

In het kort: een zelfvoorzienende boerderij in Frankrijk, met veel land, boomgaarden, beesten, een bron en een echt meertje. Door naïviteit en verkeerde keuzes moesten we na drie en een half jaar afscheid nemen. Zo hard gewerkt, zoveel geïnvesteerd (ook door anderen), alles wat wij hadden gegeven. Boem weg. De fouten waren onomkeerbaar, helaas pindakaas. Berooid kwamen we met busje met spullen, twee kinderen en één hond terug. Geen huis en geen geld, overleven dus. Via vrienden zijn we aan woonruimte gekomen (6 x verhuist in anderhalf jaar) en verdienden in het begin een paar 100 euro per maand door spulletjes van de kringloop op te knappen en te verkopen. Het heeft me drie jaar gekost om, al wonden likkend, weer mijn kracht te vinden, om in mezelf te geloven. Het is gelukt, het is niet meer fragiel, het kan wel, zonder hulp. Ben ik er sterker door geworden? Ja dat durf ik nu wel te zeggen. Als je breekbaar bent ben je per definitie, ook maakbaar, dat is het mooie aan mens-zijn. Heb ik er van geleerd? JA, volmondig JA.

What makes me horny?
Terug naar de vorm en inhoud :-)
Of is er iets anders wat een rol speelt? Ja en ik noem dat 'de klik'.
Goed contact ontstaat door een klik, je kent het vast wel Cake, in een micro-seconde weet je het: je kijkt voorbij de vorm direct in de ziel en je weet dat het goed is. Die klik kan je ook zakelijk hebben, (figuurlijk dus) zoals vandaag. Ik zat ik in een vergadering met nieuwe gezichten en boem, KLIK, je ziet dat er een aansluiting is, een vruchtbare samenwerking, in een micro-seconde. Dit zie je door diezelfde ogen die jou bedriegen als het om boodschappen doen gaat, dit door diezelfde ziel die soms een leugen wil horen omdat je het zo graag wilt geloven.

This is what makes me horny and itch... De klik in de micro-seconde: aansluiting, inspiratie, samenwerking, nieuwe ideeën, energie, enthousiasme, zonder opsmuk.

Over of je een klik hebt met mensen is veel onderzoek gedaan. Ik las laatst een grappige. Je kan weten of iemand bij je past door het stellen van deze drie vragen:

- Hou je van horrorfilms?
- Ben je ooit alleen op vakantie geweest?
- Heb je ooit alles achter je gelaten en om opnieuw te beginnen of zou je dat ooit serieus overwegen?

Om te kijken of wij een klik hebben, zijn dit mijn nieuwe vragen aan jou.

Bij deze alvast mijn antwoorden:

- Nee, na het zien van Stephan King's 'IT' heb ik jaren nachtmerries gehad, al intrigeert het me wel....
- Ja een aantal keer, elke keer liep uit op een drama...
- Ja dat heb ik net vertelt en ja ik zou het weer doen, maar dan anders.

Tot schrijfs.... Liefs,

Studio H.






woensdag 13 februari 2013

Where did the real people go?


Hier volgt mijn antwoord op de blog van Cake indien voorradig: www.cakeindienvoorradig.blogspot.com  
Beste Cake,
(Ik tutoyeer, dat kan toch wel, we volgen elkaar al zo lang)

Wat mooi gezegd: The inner beauty of an empty skull (zie cake's blog klik hier). Opzoek naar echte mensen, met inhoud en karakter.... 
Maar Cake stay awake, het spel bestaat omdat het spel gespeeld wordt en sterker nog, velen willen het zo spelen, want dat leren we van elkaar. Over dat leren van elkaar zou ik het met jou willen hebben. Groepsdynamica in ondernemersland en over stijl of geen stijl, zoals je wilt.

Jij weet als geen ander dat wij mensen bestaan omdat er andere mensen ons bestaansrecht geven. In een eerdere blog heb ik er al iets over geschreven. De 'je pense donc je suis' gaat in mijn ogen niet op. Je bestaat omdat een ander dat bevestigt en dat principe zit diep in ons...
Wat daar uit voort vloeit is dat wij mensen graag willen geloven. Geloven in God, in de reclame van droge billetjes, in het lot, in astrologie, in die aardige man van de supermarktreclame. Wij willen graag horen wat goed is en wat niet goed is. Als schapen kruipen we langs schappen met zooi, voorbestemd om precies te doen wat de ander ook doet: dat geeft ons veiligheid, overleven doe je namelijk door veilig te zijn. Jij Cake, bent expert in overleven. Jij bent 'aan de andere kant van het lijntje' geweest en jij weet dat eenzaamheid mensonwaardig, onveilig en naakt is.


Nu besluit iemand dat hij als ondernemer verder gaat: als zzp'er. Helemaal alleen dus. Vol goede moed en geloof in zichzelf en zijn product gaat hij op pad, maar dit pad is alles behalve veilig. Want wie zegt dat als hij goed in cake bakken is, dat dat ook daadwerkelijk brood op de plank brengt? 
Inderdaad, goed gezien Cake: 'WIE ZEGT', daar is die ander weer....  

Veel ondernemers gaan opzoek naar anderen met een gemeenschappelijke deler....: de zzp'er dus! Opzoek naar opdrachten, kennis en bevestiging groeperen ze weelderig en vormen clubjes. Succesvolle ondernemers en starters door elkaar, want alleen is maar alleen. Elke dag kan je naar zo een clubjes-bijeenkomst, Hoe leuk is dat?
Als je veel mensen bijeen stopt gaan ze op elkaar lijken, ze gaan elkaar nadoen. Diegene die zichzelf succesvol weten neer te zetten krijgt volgers en via de kunst van het afkijken, gaan anderen zichzelf ook zo presenteren. 
Want wie claimt succesvol te zijn, wordt ook zo bekeken en dat leidt weer tot succes...  En dat willen we allemaal: succesvol zijn en volgers hebben die vol bewondering het succes beamen. Het spel is geboren!
Het gaat er dus niet meer om of jij in jezelf gelooft, maar om of jij de ander kan overtuigen van het feit dat jij in jezelf gelooft.... En dan zijn we in de kern van het spel aangekomen. Volg jij het nog Cake?


Terug naar de vraag: Waar zijn de echte mensen naar toe? Mensen met stijl? Ze zijn er wel, achter de maskers, achter de leegte, deep down. Maar ze durven niet echt kwetsbaar te zijn, hun stijl is aangepast zodat ze mooi in het geheel passen. Lekker veilig.

Heb jij een eigen stijl Cake? Ik wel, geen chique stijl, geen aandachtgeile stijl, een beetje baldadig ben ik, ik daag mensen uit, pesten heette dat, voordat ik ondernemer werd. Daarmee zet ik mezelf neer, dat heb ik mezelf aangeleerd, want als mensen je bij voorbaat niet mogen dan val je altijd mee in het echt. Ik vind dat geestig maar ik ben dan ook maar een plaatjesmaker, creatief met digitaal papier. Ik maak mooie plaatjes voor websites en heb geen behoefte om te zeggen dat ik dat beter doe dan anderen, dat vind ik namelijk geen stijl (heb ik het nou toch gezegd?)

Stijl maakt het onderscheid, Cake, dat weet jij. Een eigen stijl vult the empty skull. Weg met de quotes van anderen (ik heb trouwens nooit begrepen dat je dat nodig schijnt te hebben om te geloven in jezelf) en:

Weg met de folders over goed ondernemerschap! 
Weg met de vistaprint-visitekaartjes!
Weg met de tandartslach en de populair-wetenschappelijke peptalks! 
Weg met Uggs!
Weg met de maakbare mens! 

Heb ik dan geen masker? Zeker wel en als je perse wilt weten welke stijl mijn masker heeft? Eenmalig hier het antwoord, als ik dan toch moet kiezen: klik hier

Wat is jouw stijl Cake? Jij bent weer heel en functionerend gemaakt in een ziekenhuis, is de mens maakbaar, Cake?

Ik ben benieuwd naar je antwoord, tot snel en liefs,

Studio H.






donderdag 7 februari 2013

vroeger was alles beter







Herinner jij je de tijd nog.... De eerste Apple + en de eerste mobiele telefoon? 'Kermit' werd hij genoemd. Toen kwamen de Lost Boys, de Imac en ICQ als chatprogramma. Langzaam werd de wereld overgenomen door.... Door wat eigenlijk?

Noem het veranderingen, voor iedereen die uit de 60-70tiger jaren stammen (en daarvoor). We wennen langzaam en hobbelen achter de feiten aan, dat geeft niets, dat hoort bij onze generatie; hobbelen.
Ik merk, nu ik bijna 37 ben, dat ik af en toe hunker naar de tijd zonder mobiele telefoon en internet. Huiswerk doen met de Dikke van Dale op mijn bureau en een Apple + in de werkkamer van mijn ouders. Een telefoon met snoer verbond mij met mijn vriendinnen en al pratend over Antonie Kamerlink van GTST (seizoen 1) als onderwerp sloop de tijd voorbij.

vandaag in een overleg (het waren er eerlijk gezegd 2) met een leuk gemêleerd gezelschap voelde ik het weer. Op de ronde vergadertafel stond een schaal met kokosmakronen en cake en (ondanks de 2 Ipads) was er een hoop papier met geschreven tekst. Er werd gelachen, ouderwets gelachen. Samen hebben we ideeën tot plannen gesmeed, een collectief, met pen en papier als wapen. Heerlijk was dat.

Mijn rol in het gezelschap: Social media opzetten en onderhouden, tenminste dat staat in mijn handgeschreven aantekeningen die nu naast mijn Macbook-pro liggen. Ik denk dat ik ze ga bewaren.

dinsdag 29 januari 2013

HOW SOCIAL IS SOCIAL MEDIA voor ondernemers





Dat de wereld door de mogelijkheden van internet en social media een kwartslag is gedraaid lijkt mij een feit. Dat velen van jullie op een ochtend wakker zijn geworden en dachten 'shit, ik ben een digibeet', is ook een feit.


'Je vraagt: 'moet ik daar aan meedoen?'
Ja dat moet en dat moet zeker als je 'zakelijk' mee wilt blijven draaien. Kop in het zand kan je de kop kosten. Social media is niet meer weg te denken en nee, het is geen hype. Sorry.

De vraag der vragen blijft hangen in de onzekerheid van het moment: hoe dan en wat dan?
Eerlijk is eerlijk, die is simpel en dat weet jezelf ook wel; stap uit je comfort-zone en dive in. Je bent ondernemer of je bent het niet. De vraag die je jezelf zou moeten stellen is niet wat, maar hoe. HOE kan ik social media gebruiken? Hoe kan het mij wat gaan opleveren? Economie :-) dus.

Hoe sociaal is de sociale media eigenlijk voor ondernemers? Nou op het eerste gezicht niet.... Het is een groot oerwoud met vele concurrenten die allemaal likes, friends and followers willen. Onderling lopen ze te duwen en te trekken en spenderen ze energie aan afgunst en zwartmakerij over en weer. De consument wordt ondertussen afgestompt en doodgegooid met reclame.
Ik kijk met lede ogen naar mijn 'walls' en zie een spuwende-reclame-draak die niet ophoudt opdringerig en misleidend te zijn. Sociaal? Nou nee.
Je denkt misschien: als je daar tussen moet gaan staan, moet ik met een briljant idee komen of heel veel geld gaan uitgeven aan adds (betaalde reclame), of kan het ook anders? Nou naar mijn mening wel:

Terug naar de oude vertrouwde gouden marketing regel nummer 1: de vijf W's:
wie, wat, waar, waarom, wanneer

of eigenlijk in een andere volgorde:
Waarom, Wie, Wat, Waar, Wanneer (Dit heeft misschien wat meer uitleg nodig dus ik verwijs naar Marketing-goeroe Steve Mckee:
http://www.businessweek.com/smallbiz/content/oct2010/sb20101015_585978.htm beter goed gejat dan slecht uitgelegd!)

Deze 5 W's zijn 100% toepasbaar als je begint in het oerwoud van Social Media.
Begin altijd met de vraag waarom, dan aan wie, hierop volgend: wat heb je te bieden en te bieden (ja dubbel) en de laatste: waar en wanneer. Bij de laatste denk je misschien die is alleen voor de campagneplanning van belang, geen snowboots in de zomer zeg maar. vergis je niet....

Waarom ga je tijd, geld en energie steken in social media? Heb je het echt adds nodig en zo ja hoeveel wilt je eraan besteden.

Wie is je doelgroep, ken je de doelgroep eigenlijk? En ik bedoel niet vaag kennen, nee, ik bedoel echt kennen: heb je een goede doelgroepanalyse gemaakt?
Ondanks dat doelgroepen versplintert raken, zijn er nog steeds overeenkomsten tussen je potentiële klanten, ken ze en hang ze boven je bed. Handig want er komt over enkele maanden een nieuwe zoekfunctie op facebook waar je op allerlei aspecten van facebookgebruikers kan zoeken en zo kan je een gedegen beeld krijgen van jouw potentiële klanten.

http://youtu.be/1mm8gFTUhV0

Wat wil je gaan aanbieden? Eén product, of een heel assortiment? Een dienst of een evenement? Wat wil je er mee bereiken? Wil je van je voorraad af of alleen pure naamsbekendheid zodat ze naar je winkel toe komen? Wat is de reden dat jouw potentiële publiek jouw bedrijf of product leuk vindt, wat heb jij ze te bieden los van je product/dienst op facebook, twitter of pinterest? Reclame of meer?

De vervolgvragen op de wat's zijn de hoe's. Hoe pak je de boodschap in een oogopslag in en hoe zorg je ervoor dat ze je blijven volgen?

Waar ga je het posten: Facebook, twitter, hyves, myspace, pinterest, blog, myspace, digg, delicious, dribbble om er maar eens een paar te noemen.

Wanneer is los van de tijd van het jaar ook van belang als het om de dag van de week en het tijdstip gaat. Nogmaals ken je doelgroep! Moeders met jonge kinders zijn vaak woensdagmiddag thuis, vaders van hetzelfde gezin op vrijdag, om maar eens een voorbeeld te noemen.

Maar het ALLERBELANGRIJKSTE BIJ HET GEBRUIK VAN SOCIAL MEDIA STAAT HIERONDER!

Als jij je wilt onderscheiden van de rest en je wilt dat volgers volgers blijven, onthoud deze dan:
Biedt je potentiële klanten service aan, gewoon ouderwetse service: informatie en tips zonder daar iets voor terug te willen. Ter afwisseling en wat het ook altijd goed doet zijn grappige foto's en leuke anekdotes: entertainment dus.

Voorbeelden:  http://www.facebook.com/MokkaCoffees en http://www.facebook.com/pages/Dear-Design/272803386068566



maandag 21 januari 2013

What Businesses Are Doing Wrong on Social Media (And 5 Tips For Success)

Over 1 billion people in the world are on Facebook, including over 175 million Americans, or 1 in 2 adults. Twitter recently surpassed 400 million accounts. LinkedIn boasts over 200 million users. Small business owners are trying to take advantage of these trends, but few are fully reaping the rewards.
For many business owners, the temptation is to use social networks to promote themselves and broadcast their messages. But if you stop thinking like a marketer and start thinking like a customer, you’ll understand that the secret to social media is in the "social" more than in the "media" - it's in being human – being the sort of person at a cocktail party who listens attentively, tells great stories, shows interest in others, and is authentic and honest. The secret is to simply be likeable.
Here are 5 tips for small business owners (and business people at all levels, really) to be more likeable and ensure greater success using social media:
  1. Listen first and never stop listening. Before your first tweet, search Twitter for people talking about your business and your competitors. Search using words that your prospective customers would say as well. For example, if you’re an accountant, use Twitter to search for people tweeting the words “need an accountant” in your town. You’ll be surprised how many people are already looking for you.
  2. Don’t tell your customers to like you and follow you, tell them why and how they should. Everywhere you turn, you see “Like us on Facebook” and “Follow us on Twitter.” Huh? Why? How? Give your customers a reason to connect with you on social networks, answering the question, “What’s in it for me?” and then make it incredibly easy to do so. Note the difference between these two calls to action: “Like my company's page on Facebook” vs “Get answers to your social media questions at http://FB.com/LikeableMedia.
  3. Why ask questions? Wondering why nobody’s responding to your posts on Facebook? It’s probably because you’re not asking questions. Social media is about engagement and having a conversation, not about self-promotion. If a pizza place posts on Facebook, “Come on by, 2 pizzas for just $12,” nobody will comment, and nobody will show up. If that same pizza place posts, “What’s your favorite topping?” people will comment online– and then be more likely to show up. Make sure you understand Edgerank - Facebook's formula for determining what shows up in people's ever-crowded Newsfeeds.
  4. Share pictures and videos. People love photos. The biggest reason Facebook went from 0 to 1 billion users in 7 years is photos. Photos and videos tell stories about you in ways that text alone cannot. You don’t need a big production budget, either. Use your smartphone to take pictures and short videos of customers, staff, and cool things at your business, and then upload them directly to Facebook,Twitter and LinkedIn. A picture really is worth a thousand words – and a video is worth a thousand pictures.
  5. Spend at least 30 minutes a day on social media. If you bought a newspaper ad or radio ad, you wouldn’t spend 5 minutes on it or relegate it to interns. Plus, there’s a lot to learn, and every week, new tools and opportunities across social networks emerge. Spend real time each day reading and learning, listening and responding, and truly joining the conversation. The more time and effort you put in to social media, the more benefits your business will receive.
Above all else, follow the golden rule: Would you yourself click the “Like” button, the Follow button, or Retweet button if you saw your business or your content here? Would you want to be friends with your business at a cocktail party? Just how likeable is your business?

This was adapted from an original post on the excellent Duct Tape Marketing blog from John Jantsch. For more articles like this daily, check out the Likeable blog or Dave Kerpen blog.

vrijdag 18 januari 2013

who killed bambi?



FOR ENGLISH: SCROLL DOWN

Waarom worden kinderen uiteindelijk saaie volwassenen? Wie is daar verantwoordelijk voor? Waarom stoppen we met dromen als we nog niet eens halverwege zijn? Waarom? Waarom? Waarom?

Een kind net geboren, heeft als enige leermiddelen zijn zintuigen: zien, horen, ruiken, proeven, voelen. Zich nog niet bewust van de interactie tussen deze zintuigen en zichzelf is de wereld niets meer dan een fotogalerie met lawaai en geur. De hersenen beginnen als een gek de visuele afbeeldingen te categoriseren, zijn eerste venster naar de wereld.
Op het moment dat het kind doorheeft dat er een interactie bestaat tussen zichzelf en die wereld wordt het ontdekken, door middel van onderzoek doen, de primaire behoefte. Na de beruchte nee-fase waarin een kind zich goed bewust wordt van zijn eigen kunnen en wil begint er iets anders te kriebelen in de hersentjes, geen nee en geen ja maar de vraag der vragen waarvan sommige tot de dood onbeantwoord zullen blijven: waarom?
Waarom daagt uit, maakt bewust, triggert, spiegelt, troost, geeft voldoening en biedt informatie.
De relatie tussen de waarom en het leven zelf is complex, wij volwassenen raken geïrriteerd door de waarom-vraag, hij vermoeit en maakt situaties ingewikkeld en dat is meteen de reden om de waarom vraag weg te stoppen. We leren kinderen de waarom-vraag af, waarom? Waarom? Waarom zijn de bananen krom. Uitleg geven is iets anders dan krijgen. Docent zijn is dan ook geen vak maar een roeping.

In elk kind schuilt een ondernemer en een ware uitvinder. Het zijn sponzen en de wil om te leren lijkt onuitputtelijk. Elk kind is in staat de wereld mooier te fantaseren en positief onbekend terrein te veroveren. Via hun eigen ontwikkelde leermethoden slurpen ze informatie jaloersmakend op, zonder kader, context of oordeel.
Naarmate de mens zich ontwikkelt wordt de honger naar informatie kleiner en het referentiekader dikker. De vragen die je als kind zo konden bezig houden worden ingeperkt door ervaringen en door angsten, want misschien is dat de grootste vijand van ontwikkeling. Angst....
Functieloze angst; de angst om te falen, de angst om anders te zijn, de angst om uitgelachen te worden. Overleven is niets anders dan veiligheid zoeken, op bekend terrein blijven zonder te vallen.

Dit is precies wat we onze kinderen dag in en dag uit bijbrengen: niet doen, hier blijven, 'nee je kan niet de ruimte in, je durft niet eens van de hoge duikplank'. Tegelijkertijd rollen we als ouders paden uit: hup op ballet en op voetbal en pianoles want ontwikkelen doe je daar. Veilig en beschermd, geleid door het referentiekader van een prof. Doelen worden bepaald door ons, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.

Child: Who killed bambi?
First murderer: We did!
Child: Why?
First murderer: I don't no... Because we can.
Child: That's no reason
First murderer: O yes it is, because I say it is.

Note to myself: When everyting is possible, PLEASE make your own choices.



Why do children change ultimately into boring adults? Who is responsible? Why do we stop dreaming when we are not even halfway? Why? Why? Why?

A new born child, has one learning tool: his senses. Sight, hearing, smell, taste, touch. Not yet aware of the interaction between the senses, the world around him and his own body and mind. The world is nothing more than a photo-gallery with noise and odor. The brain begins catergorizing the visual images, the first window to the world.When the child realizes that there is an interaction between him and the world the primary need is discovering, through research. After the infamous no-phase, in which a child is well aware of his own abilities and needs, something else begins to itch in the brain, it is the question of all questions: why?Why is challenging, makes you aware of choices, it triggers you, puts a mirror in front of you, it is comforting, satisfying and provides information.The relationship between the why and life itself is complex, we adults get irritated by the why, he makes you tired, cost energy and is responsible for complex situations and that is the reason why we try to hide the why. We teach children: why, why? Why? Why can't bananas fly? We don't want to answer every question, we have better things to do.
Each child is a true entrepreneur and an inventor. They are sponges and will to learn seems inexhaustible. Each child is able to imagine a better world without being surounded by it, it can conquer unknown territory without a map. Through their own learning system, they slurp all enviable information, without context or judgment.  

As man evolves, the hunger for information gets smaller and the larger gets the frame of references. The questions that were so important for you as a child are constrained by experiences and fears, because maybe that's the biggest enemy of development. Fear ....

 
The fear of failure, fear of being different, fear of being laughed at. Survival is nothing but a search for security without falling.This is exactly what we teach our children day in and day out: don't and stay here, "no you can not go into space. What you want to become an artist? You can't even draw! At the same time we, as parents,  make paths: ballet, baseball and piano lessons because that's where you go for development. Safe and protected, guided by the reference of a pro. The targets are determined by us, do what everybody does, that's crazy enough.Child: Who killed Bambi?First murderer: We did!
Child: Why?First murderer: I don't no... Because I can.Child: That's no reasonFirst murderer: Oh yes it is, because i say it is.


Note to myself: when everything is possible, PLEASE make your own choices.

vrijdag 11 januari 2013

alles is economie

Naar aanleiding van wat boze berichten n.a.v. creatief met crisis (eerste blog) hierbij de uitleg.

Ten eerste moet ik iets zeggen over welke definitie van economie ik het heb, er zijn er namelijk veel:

economie
(algemeen) 1. De economische wetenschap gaat over de wensen van mensen en hoe ze proberen die wensen te vervullen.

economie
het samenhangend maatschappelijk geheel van zaken gericht op consumptie en levensonderhoud van de bevolking.

Daarnaast zie ik economie als onderdeel van een overlevingsstrategie dat deep down in de mens zit, gekoppeld aan een leerproces dat zich richt op (over)leven en levensonderhoud.

Ik denk dat wij (als mens) allemaal emotioneel economisch of economisch emotioneel handelen bij het maken van keuzes. Tussen deze twee zit een verschil vergelijkbaar met socialistische democraat en een democratische socialist, maar op deze verschillen ga ik nu niet verder in.

Een handelen levert de mens altijd wat op en dat hoeft niet direct een dienst, geld of goederen te zijn. Het kan ook een gevoel zijn. De reden dat we bijvoorbeeld anderen helpen zonder daar iets voor terug te hoeven is wel degelijk economie: het geeft een prettig gevoel dat kan worden vertaald naar respect, erkenning, een lach of het gevoel dat je nodig bent. Omdat wij sociale wezens zijn hebben we dit nodig, immers je bestaat pas als je door de ander 'gezien' wordt. Ik ben al lange tijd afgestapt van het oude: Cogito ergo sum 'ik denk dus ik ben' (René Decartes), dat dit iets zegt over dat jij verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes en dat door twijfel juist bestaansrecht hebt en 'bent' is absoluut waar, maar je kan heel wat nadenken in je eentje... zonder de ander ben je niets anders dan een gedachteproces.
Op het moment dat je de gedachten kan delen en feedback ontvangt, besta je. De Sociale Psychologie is dan ook de wetenschappelijke studie naar hoe (menselijke) gedachten, gevoelens en gedragingen worden beïnvloed door werkelijke of ingebeelde anderen (Allport, 1985). Daarnaast heb je Kurt Lewin (1951) met zijn B=ƒ(P,E) (Behaviour = ƒ(Person, Environment). Gergen (1973) voegde daaraan toe dat de historische context van gedrag een verklarende factor is.
Onze sociale gedragingen (psychologisch, sociologisch en groepsdynamisch) zijn, in mijn ogen, ook gebaseerd op 'wat levert mij het meeste op'  qua bijvoorbeeld veiligheid, aanzien, herkenning en erkenning.
Neem vriendschappen: deze vorm van omgang is complex. Ze bestaan vaak uit een deel liefde en een gemeenschappelijke deler. Vriendschap is een universeel gevoel dat mensen bindt, onvoorwaardelijk totdat er een breuk ontstaat omdat je je niet meer gesteund voelt of de gemeenschappelijke deler valt weg of omdat je andere verwachtingen had of omdat de ander je pijn heeft gedaan. Hard gezegd levert de vriendschap je op dat moment niks meer op, je ondervindt er zelf schade aan.

Dan de liefde, het meest bezongen onderwerp....
Liefde is volgens velen een top vorm van pure emotie, een chemie tussen twee personen. Ja daar ben ik het geheel mee eens, alleen naast dat gevoel gaan er na verloop van tijd andere zaken een belangrijke rol spelen, deze zijn meestal te benoemen na of tijdens een breuk. Liefdesrelaties kunnen namelijk ook stukgaan en alleen al om die reden zit er blijkbaar toch ook een economische kant aan terwijl liefde als een emotie wordt ervaren. Verwachtingen die kunnen tegenvallen door een ongelijke balans waar veel stellen mee kampen, economie dus. En waarom blijven sommige stellen dan bij elkaar? Juist, ook economie: veiligheid, stabiliteit (voor de kinderen), inkomen of angst. Er is dan allang geen sprake meer van de chemie maar van economie.

Ik geloof in liefde en vriendschap, ik ervaar een absolute chemie tussen mijn vrienden en al helemaal met mijn partner, toch blijf ik bij mijn standpunt en zie wat het mij oplevert: vertrouwen, feedback, eigenwaarde, een goed verhaal, een kus, het gevoel dat ik er mag zijn en al dit schenk ik met liefde even royaal terug.