Het meisje in het kippenpak

Ik sta in een lift met volslagen onbekenden en in één keer hoor ik mezelf zeggen: Mammoeten... dat zou mooi zijn... Ik maak er een gebaar bij. Om de situatie onder controle te krijgen probeer ik pijlsnel een keuze te maken tussen: excuseren, uitleggen of ook verbaasd meekijken. Ik kies voor de uitleg, maar het maakt de situatie alleen maar erger...

Dat is het meisje in het kippenpak.

Het meisje in het kippenpak stapt in een bootje om de Maas over te steken, met windkracht 9. Op alle feestjes mag zij mee. Ze is impulsief en overziet de consequenties niet. Zij kent geen angst maar is bang voor alles. Haar fantasie is onuitputtelijk, de realiteit ver te zoeken. Droomt van mooie dingen en is verantwoordelijk voor bijna alle embarrassing moments.
Groet mensen zonder ze te kennen en raakt verdwaald achter de schermen van het Victoria & Albert Museum opzoek naar de uitgang.
Het meisje in het kippenpak gaat om 02.00 's nachts midden op straat staan om te kijken naar de scheef groeiende huizen en voorziet op korte termijn geen problemen. Ze is creatief en kwetsbaar, neemt het leven niet al te serieus en vraagt zich af wat ze later worden wil. Ze daagt uit zonder het te weten en stelt niet te volgen vragen. Ze zingt hard mee met de muziek en voert diepzinnige gesprekken met de hond.

En ik vraag haar wat we morgen gaan doen.

Levensdoelen versus levenslessen

Ik hoorde afgelopen vrijdag dat iedereen in het leven een taak/doel heeft, kleine en soms grote, voor één ieder van ons.

Nu komt het: ik heb afgelopen dagen ernstig serieus mijzelf afgevraagd wat mijn doel in mijn en dit leven is. Ik kan momenteel niets anders bedenken dan: ongemakkelijke situaties en 'embarrassing moments' creëren voor mij en voor anderen... Hè wat fijn!

Eerder blogde ik al over mijn jurkjes-avontuur (zie hier: KansLoos om een beeld te krijgen) en zo heb ik er wel meer en vandaag spontaan eentje erbij.

Grappig genoeg (voor iemand die nergens in gelooft) kan ik best wel meeleven met de gedachte dat wat je het universum instuurt, je ook terugkrijgt. Dus momenteel zend ik grote stenen het universum in, en gaten waar ik in pas en Duitsers die mij ingraven in het strand met alleen mijn hoofd boven het zand. Zo ook dat ik de tekst: THINK BEFORE YOU SPEAK AND ACT over mijn hele lijf getatoeëerd kan krijgen, gewoon als reminder, een note to myself.

Maar wat ik ook stuur... Het blijft stil. Geen teken en geen stenen. Maar misschien is dat nu wel juist het teken. Dus:

 Note to myself II: YOU TALK TOO MUCH.

En nu boodschappen doen want aan die dans ontspringt niemand. Toch fijn, om ook een normaal doel te hebben.

HOE VANG JE EEN ZEBRA

Ik heb een probleem: ik weet het verschil niet tussen links en rechts.

Mannen schijnen hier geen last van te hebben, vrouwen wel, tenminste dat vinden de mannen waarmee ik boks op donderdagavond. Zij hebben het links – rechts verheven tot een automatisme en aarzelen niet. Het is meer dan een handeling, het is een mentaliteit en een ‘state of mind’. Tenminste in de wereld van sport, als ik de mannen moet geloven.

De logische verklaring voor het verschil tussen man en vrouw, die unaniem als zeer logisch werd ervaren tijdens de intensieve les, is een theorie die beeldend werd gebracht en mij blij verraste:

Het schijnt namelijk zo te zijn dat je tijdens de jacht op een zebra het verschil tussen links en rechts goed voor ogen moest hebben in de tijd dat er nog op eten werd gejaagd.

Het jagen was de taak van de mannen, daar zijn we het over eens. Als roedel jonge goden wapperden ze in volle galop over de steppe en riepen elkaar richtingen toe. Links! Rechts! Zo bleven de jagende mannen in formatie en na een paar kilometer synchroon rennen hadden ze de buit binnen.

Stel je nu eens voor dat er een vrouw mee zou doen… Een storende factor die constant de verkeerde kant op zou gaan: ‘Links! Nee de andere links!’ Dat werkte natuurlijk niet, dat begrijpt iedereen. Er werd gestemd en de jonge vrouw werd naar huis gestuurd…. Geen linksafs meer, alleen nog maar aanrecht(s) en dat was fijn voor iedereen.

Dat het uiteindelijk de vrouwen waren die zich meer wilden settelen en van het jachtige bestaan af wilden, wordt er niet bij vertelt. Uiteindelijk worden de echte beslissingen achter gesloten (keuken)deuren gemaakt. Want wie het verschil niet weet, moet het verschil maar maken.

Na 1.5 uur totaal afgemat te zijn valt mij op dat een van de jongere jongens stiller en stiller wordt, ik vraag wat er is, want ik zie zijn worsteling met het verhaal.

Hij kijkt mij recht aan en zegt: zijn zebra’s eigenlijk eetbaar?

Het komt nooit meer goed...