Lekker verantwoord bezig...

Het begon jaren geleden door gezellig-boven-modaal en wat eco-freaks: eten uit eigen stad, sterker nog, BIOLOGISCH eten uit eigen stad. Nu hoor en zie je het steeds meer, het fenomeen wordt aangezwengeld door de crisis en de schandalen binnen de voedselindustrie. Aangezien ik met mijn familie 3.5 jaar een grotendeels zelfvoorzienende boerderij heb gehad, heb ik een dubbel gevoel bij dit principe.

Deze blog zal uit twee delen bestaan: deel 1, hoe wij als consument ook verantwoordelijk zijn voor de kromme en criminele gebeurtenissen binnen de voedselindustrie en deel 2 zal gaan over stadslandbouw, het idealisme en de haalbaarheid.

Om deze blog maar eens lekker in te leiden, grijp ik de paard-rund-wisseltruc aan... Wat een blamage.... Wat een dommigheid van de consument. Nee er is niets mis met paardenvlees, sterker nog het is super gezond. Ja er is heel veel mis met criminele tussenpersonen zonder geweten, een beetje over de rug van de consument geld verdienen. Maar hallo, wat dacht je dan? Probeer maar eens 500 gram lasagne te maken voor €1.99 met allemaal eerlijke producten, dat gaat je niet lukken.

Vergis je niet als we het hebben over paardenvlees. Ik hoorde iemand op de radio zeggen dat die beesten het super goed hebben gehad, tuurlijk schat... WAKE UP. Denk je nou werkelijk dat die paarden in de lasagne terecht komen? Nee dus. Er is gruwelijk veel meer mis met de paarden die in de diepvries maaltijden terecht komen. Niet dat de paarden niet braaf waren of zo, dat bedoel ik niet. Wat ik wel bedoel is dat paarden die in Roemenië geslacht worden geen goed leven hebben gehad. Moet je voor de grap de transporten opzoeken. Deze paarden komen vanuit heel Europa en worden verzameld in een Oost-blok land om vervolgens door te reizen naar slachthuizen daar of, nog erger, door te reizen naar Italië. Verschrikkelijke transporten gesubsidieerd door de Europese Unie i.v.m. werkgelegenheid of zo, geheel legaal. Voor een leuk fimpje (niet geschikt voor de jeugdige kijker) klik hier. Voor de oplettende kijker: 2007 gefilmd.... Goh waar werden 100.000 paarden toen in godsnaam voor gebruikt?? Ja toen gingen ze ook al de vleesindustrie in, want naast de biologische melk en kaas wilden we toen ook al af en toe een snelle goedkope ovenschotel op tafel. Slimmeriken!

Nu, 'out of the blue' staan we boe te roepen, kranten staan er mee vol en iedereen vraagt zich af hoe het in godsnaam mogelijk is, maar wees nou toch eens eerlijk: wat weten we eigenlijk van ons voedsel af? Hoe vaak kijk jij op de ingrediëntenlijst los van de hoeveelheid calorieën? (Moet je voor de lol de ingrediëntenlijst eens intikken in google en dan ook bij youtube even kijken, kan je lachen!) Nee wij blijven liever de reclames en wikkels geloven zonder erbij stil te staan dat 250 gram gehakt goedkoper is dan 1 blik kattenvoer.

Ter ondersteuning: klik hier

Ik weet dat de kleinschalige boer serieus niet veel verdiend aan een kip, koe of lam (ik heb het niet over de massa bedrijven, zij doen vrolijk mee). Het is een beetje vergelijkbaar met de harddrugsindustrie: de boeren krijgen bijna niets. De transporteurs en de distributeurs verdienen al aardig wat, maar degene die het spul versnijden en mixen en de dealers die het verder verspreiden vullen hun zakken goed! Dit principe is ook toepasbaar op de diepvries- en maaltijdindustrie en wij, verslaafd aan de snelle magnetron 'ping', nemen het voor lief. We doen het zelf....

Voordat er iets gaat veranderen zouden wij, de consument, hand in eigen boezem moeten steken, wij moeten eerst veranderen, want anders gebeurt er niets... Helemaal niets.

Wil je meer informatie over ons voedsel, misleiding en ingrediënten: kijk dan eens op de website van foodwatch Helden!

Voor alle duidelijkheid: nee ik ben geen vegetariër en nee ik ben niet tegen paardenvlees eten. Ik ben wel tegen Europese transporten van slachtvee die er voor zorgen dat dieren onnodig lijden en wij de band met ons voedsel kwijtraken. Hoe zou het dan wel moeten? Lees er meer over in mijn volgende blog

KANSLOoS

Lieve Cake,

Als reactie op jouw blog had ik wilde plannen en mooie zinnen in gedachten. Het zou moeten gaan over Vorm, inhoud en.... FUNCTIE. Daarnaast lees ik in mijn aantekeningen ook iets over de beperkingen (je laatste blog aan mij eindigt met 'je kan niet alles hebben, of toch wel'). Je kent mijn motto: 'Als alles kan, kan niets' en ik wilde dus intelligente dingen zeggen over de schoonheid van de beperking. Helaas Cake, ben ik niet in goede doen... Om eerlijk te zeggen ben ik brakker dan brak, want deze Studio H had gister een, door ons zo veel besproken, netwerkborrel. Als Studio H. dan haar avondeten overslaat en aan de wijn gaat, kan het gebeuren dat ik ergens rond 02.30 zingend ben gespot, al fietsend over de Straatweg, richting huis. Kansloos dus.

Vanmorgen Cake, werd ik wakker (en hoe...) met het nieuws van een gevonden vrouwenlichaam in een waterbassin van een hotel ergens in de USA, de radio sprong aan net toen een dame vertelde over de weeige zoete smaak van het water en dat het water de afgelopen dagen een afwijkende kleur had. Dat deed mij goed, ik stond binnen 1 seconde naast mijn bed en binnen 3 seconden stond ik boven de wc. Goedemorgen donderdag!!
In de badkamer aangekomen wierp ik en blik op mezelf en dacht ach, alles is relatief: everybody gets his 15 minutes of fame, zonodig post-mortem. Mijn 15 minuten waren hopelijk niet gisteravond, want die waren niet om over naar huis te schrijven.

Omdat ik vandaag niets echt serieus kan schrijven Cake, maar ik toch iets wil zeggen over vorm, inhoud en functie wil ik dit verhaal met je delen: the rocky road van een zzp'er op weg naar een netwerkborrel. Kansloos, geloof me.

Naar aanleiding van een goed gedraaide maand wilde ik mezelf trakteren op een nieuwe outfit. Ik had op de site van de bijenkorf een prachtige jurkje gezien. Beeldschoon! Een zomer ding die samen met een legging van hetzelfde merk de perfecte combi zouden kunnen vormen. Ik was ondanks de prijs meteen verliefd (de KLIK) en zag mijzelf al lopen, omhuld door mijn nieuwe liefde. Dat het niet zo had mogen zijn begon al in een vroeg stadium, voordat ik uberhaupt iets had gekocht.
Om mijn winkelmandje af te rekenen koos ik voor mijn creditcard, dat was handig dacht ik, totdat ik drie keer de verkeerde pincode intoetste. Huppa, kaart geblokkeerd! Maar Cake, ik ben niet zo makkelijk te demotiveren, ik heb meerdere rekeningen en pasjes. Ondanks een kleine alarmbel vaag op de achtergrond, begon ik de bestelprocedure opnieuw. Gek genoeg was de maat de ik wilde niet meer voorradig.... Shit.... Ook hier werd ik niet door beinvloed, dan maar een maat kleiner, 'misschien past ie wel' dacht ik.
Nu gebeurde het volgende, toen ik klaar was met bestellen keek ik nog 1 keer op de site en tot mijn verbazing zag ik dat dat mijn maat weer te krijgen was. Wel Godverdegodver, als het universum mij toen iets heeft willen duidelijk maken: tip voor de volgende keer: sla gewoon met een hamer op mijn hoofd aub! Je voelt hem al aankomen Cake, ik heb dat jurkje ook maar besteld, want tja je moet wat. Gister kwam de post (ik zal je de details besparen want de bezorging liep ook niet vlekkeloos) met 2 pakketjes met inhoud: 2 identieke jurkjes in maat S en M en jawel 2 leggings. Ik hoor je denken: huh? Nou dat dacht ik ook. Maar we zijn er nog niet. Maat S zat als gegegoten en ik was zo blij als een kind, maar waar ik verder niet over nadacht was:
A) het zou -4 worden die avond
B) een dun zijde zomerjurkje is niet handig als het vriest
C) zijden geeft niet mee

Toen ik buiten mijn fiets wilde pakken drongen A en B tot mij door, maar Cake, jij weet ook 'no pain no gain', dus ik zeg hardop tegen mezelf: 'niet zeiken Houtzager, het is maar kou'. Ik stap op de fiets en op dat moment had ik moeten begrijpen dat het universum mij echt iets wilde vertellen... C resulteerde in een diepe scheur in een al niet te lang jurkje.

Wat denk je Cake, zou ik verstandig zijn? Nee joh, tuurlijk niet! Ik was verliefd. ik ben naar boven gegaan om jurkje nummer 1 om te wisselen met jurkje nummer 2! Logisch toch? Koppige kansloze kleuter die ik ben. Jurkje nummer 2 sjorde ik op, tot boven mijn billen zodat ik in een legging naar de netwerkborrel ben gefietst, dit is op zichzelf is al niet charmant, maar dat kon me niets schelen. Het begin van het einde dus.

Daar aangekomen had ik het lumieuze idee om in een donker hoekje dat zijden stukje stof weer op zijn plaats te trekken was het niet dat ik tegelijk aankwam met een paar andere zzp'ers die mij vriendelijk begroetten. Tot overmaat van ramp gingen ze ook nog op mij wachten bij de deur. In lichte paniek bedacht ik me dat ik serieus niet mijn jas uit kon doen, dat zou een blamage zijn Cake. Dus al lopend naar de deur probeerde ik het niet meegevende zijden jurkje naar beneden te trekken, dit ging, maar je wil niet weten hoe, kreeg wat vreemde blikken, logisch, maar dat was niet het ergste. Eenmaal binnen kleurde mijn hippe jurkje prachtig bij mijn blauwe handen en voeten (want pumps stonden er zo mooi onder...).

Jij begrijpt dat mijn voorgenomen: 'ik drink alleen maar koffie' al heel snel in de prullenbak verdween, Chardonnay smaakt nu eenmaal beter als je al een kansloze start hebt gemaakt. Te veel Chardonnay maakte het verhaal compleet en zorgte voor wat verstandsverlies, dus wat doe dan? Precies! Met een clubje de kroeg in.
Vrouwen boven de 35 zijn al niet charmant als ze teveel gezopen hebben, maar vrouwen in een zomerjurkje die teveel gezopen hebben is gewoon in en in triest.

Zo zie je maar: Vorm versus inhoud versus functie. Wat ik ervan geleerd heb? We gaan het meemaken, vrijdag mag ik weer....

Veel liefs Van deze halve Studio H.

ps. Ik beloof plechtig dat mijn volgende blog aan jou inhoud zal hebben, maar tot die tijd zou ik van jou willen weten: wat is jou embarrassing moment geweest? Heb jij ook zo een kansloze kleuter in je?

Maar het oog wil ook wat.

Beste Cake,

Bedankt voor je snelle reactie en voor je visie. Het geeft mij een nieuwe kijk Cake en dat geeft nieuwe inzichten. (lees Cake's blog)

Voor dat ik antwoord ga geven op je vragen, wil ik nog iets toevoegen aan het 'vorm versus inhoud verhaal' en een nuance aanbrengen op het zakelijke netwerkgebeuren.

Vorm versus inhoud,
Wij mensen, dus ook jij Cake, houden van vorm, wij zijn visueel ingesteld. Wij kijken eerst naar de verpakking en vaak maken onze ogen de keuze al voordat we ons over de inhoud buigen. Kijk eens om je heen: supermarkten liggen vol met mooie verpakkingen gevuld met waardeloze inhoud.
Daarnaast willen we ook graag geloven, dat zei ik al in mijn andere blog, we willen maar al te graag horen dat het goed, gezond, lekker, verantwoord, pedagogisch aantrekkelijk, enz is. Maar we zijn niet gek... We worden kritischer naarmate we een paar keer tegen dezelfde steen zijn aangelopen. Een mens leert zijn hele leven door en leren doe je door fouten te maken.
De uitdrukking 'het oog wil ook wat' vind ik af doen aan de kracht, onze ogen bepalen veel meer dan die uitdrukking doet vermoeden.
Terug naar de netwerkborrel en de gebakken lucht. Geloof me Cake, dat het wel mee valt. Natuurlijk lopen er ondernemers rond (zowel man als vrouw) die zichzelf willen promoten d.m.v mooie praatjes en een sexy uiterlijk om zo hun gebakken lucht aan de man te brengen. Zij weten dat de zintuigen geprikkeld worden door vorm en reclamepraat. Helaas voor hun, praatjes vullen geen gaatjes en er lopen op netwerkborrels ook andere ondernemers rond die (zoals jij al zegt) zich zeer bewust zijn van het spel. Al lijkt dat soms niet zo, de inhoud wint, als het om zaken doen gaat. De uitzonderingen bevestigen de regel.

Tietenzwaai,
 Ik ben me bewust van de macht van 'vrouw zijn', maar met mijn tieten zwaaien doe ik niet, dit past niet bij de inhoud van mijn verhaal en ook niet bij mijn inhoud. Los daarvan heb ik niet veel tiet om mee te zwaaien, je kan niet alles hebben, zullen we maar zeggen. Wel kan ik enorme lol hebben om vrouwen die ik het wel zie doen. God o God wat zegt dat veel over de inhoud en dat weten mijn mannelijke collega's ook!
Ogen zijn de vensters van de ziel en als je goed kijkt zie je de kern en de doelen. Ondanks de dubbele agenda's en de wil om te geloven, weten de doorgewinterde ondernemers als geen ander vorm van inhoud te scheiden.

Met mijn billen bloot?
Vorm en inhoud zouden op elkaar afgestemd moeten zijn, in balans, dat heb jij mooi verwoord in jouw blog. Ik als ondernemer zet vaak een te harde vorm neer om op die manier mijn kwetsbaarheid te beschermen, los van de zakelijke inhoud. Want als we als mens maakbaar zijn, zijn we ook breekbaar. Ik ben niet van staal Cake, alles behalve. Ik heb ook een verleden met harde leerlessen gehad. Ondanks dat je groeit en leert van fouten maken, (denk aan de vaak gequote 'What doesn't kill you makes you stronger') ontstaan er littekens. Daar weet jij alles van... Letterlijk....

Zakelijk gezien ben ik gebroken geweest, dusdanig, dat ik emotioneel ook brak. Ik wil niet overdrijven hoor, zeker niet in bijzijn van jou. Er kwam geen IC aan te pas. Het was alleen hartzeer, het gevoel totaal waardeloos te zijn en de bewustwording van mijn eigen breekbaarheid. Voor mij was het de druppel in het rijtje 'weer een illusie armer'. Ik heb het er vandaag nog met een zakelijk contact (wild vreemde) over gehad, eigenlijk voor het eerst vanuit mijn emotie.

In het kort: een zelfvoorzienende boerderij in Frankrijk, met veel land, boomgaarden, beesten, een bron en een echt meertje. Door naïviteit en verkeerde keuzes moesten we na drie en een half jaar afscheid nemen. Zo hard gewerkt, zoveel geïnvesteerd (ook door anderen), alles wat wij hadden gegeven. Boem weg. De fouten waren onomkeerbaar, helaas pindakaas. Berooid kwamen we met busje met spullen, twee kinderen en één hond terug. Geen huis en geen geld, overleven dus. Via vrienden zijn we aan woonruimte gekomen (6 x verhuist in anderhalf jaar) en verdienden in het begin een paar 100 euro per maand door spulletjes van de kringloop op te knappen en te verkopen. Het heeft me drie jaar gekost om, al wonden likkend, weer mijn kracht te vinden, om in mezelf te geloven. Het is gelukt, het is niet meer fragiel, het kan wel, zonder hulp. Ben ik er sterker door geworden? Ja dat durf ik nu wel te zeggen. Als je breekbaar bent ben je per definitie, ook maakbaar, dat is het mooie aan mens-zijn. Heb ik er van geleerd? JA, volmondig JA.

What makes me horny?
Terug naar de vorm en inhoud :-)
Of is er iets anders wat een rol speelt? Ja en ik noem dat 'de klik'.
Goed contact ontstaat door een klik, je kent het vast wel Cake, in een micro-seconde weet je het: je kijkt voorbij de vorm direct in de ziel en je weet dat het goed is. Die klik kan je ook zakelijk hebben, (figuurlijk dus) zoals vandaag. Ik zat ik in een vergadering met nieuwe gezichten en boem, KLIK, je ziet dat er een aansluiting is, een vruchtbare samenwerking, in een micro-seconde. Dit zie je door diezelfde ogen die jou bedriegen als het om boodschappen doen gaat, dit door diezelfde ziel die soms een leugen wil horen omdat je het zo graag wilt geloven.

This is what makes me horny and itch... De klik in de micro-seconde: aansluiting, inspiratie, samenwerking, nieuwe ideeën, energie, enthousiasme, zonder opsmuk.

Over of je een klik hebt met mensen is veel onderzoek gedaan. Ik las laatst een grappige. Je kan weten of iemand bij je past door het stellen van deze drie vragen:

- Hou je van horrorfilms?
- Ben je ooit alleen op vakantie geweest?
- Heb je ooit alles achter je gelaten en om opnieuw te beginnen of zou je dat ooit serieus overwegen?

Om te kijken of wij een klik hebben, zijn dit mijn nieuwe vragen aan jou.

Bij deze alvast mijn antwoorden:

- Nee, na het zien van Stephan King's 'IT' heb ik jaren nachtmerries gehad, al intrigeert het me wel....
- Ja een aantal keer, elke keer liep uit op een drama...
- Ja dat heb ik net vertelt en ja ik zou het weer doen, maar dan anders.

Tot schrijfs.... Liefs,

Studio H.

Where did the real people go?

Hier volgt mijn antwoord op de blog van Cake indien voorradig: www.cakeindienvoorradig.blogspot.com  
Beste Cake,
(Ik tutoyeer, dat kan toch wel, we volgen elkaar al zo lang)

Wat mooi gezegd: The inner beauty of an empty skull (zie cake's blog klik hier). Opzoek naar echte mensen, met inhoud en karakter.... 
Maar Cake stay awake, het spel bestaat omdat het spel gespeeld wordt en sterker nog, velen willen het zo spelen, want dat leren we van elkaar. Over dat leren van elkaar zou ik het met jou willen hebben. Groepsdynamica in ondernemersland en over stijl of geen stijl, zoals je wilt.

Jij weet als geen ander dat wij mensen bestaan omdat er andere mensen ons bestaansrecht geven. In een eerdere blog heb ik er al iets over geschreven. De 'je pense donc je suis' gaat in mijn ogen niet op. Je bestaat omdat een ander dat bevestigt en dat principe zit diep in ons...
Wat daar uit voort vloeit is dat wij mensen graag willen geloven. Geloven in God, in de reclame van droge billetjes, in het lot, in astrologie, in die aardige man van de supermarktreclame. Wij willen graag horen wat goed is en wat niet goed is. Als schapen kruipen we langs schappen met zooi, voorbestemd om precies te doen wat de ander ook doet: dat geeft ons veiligheid, overleven doe je namelijk door veilig te zijn. Jij Cake, bent expert in overleven. Jij bent 'aan de andere kant van het lijntje' geweest en jij weet dat eenzaamheid mensonwaardig, onveilig en naakt is.


Nu besluit iemand dat hij als ondernemer verder gaat: als zzp'er. Helemaal alleen dus. Vol goede moed en geloof in zichzelf en zijn product gaat hij op pad, maar dit pad is alles behalve veilig. Want wie zegt dat als hij goed in cake bakken is, dat dat ook daadwerkelijk brood op de plank brengt? 
Inderdaad, goed gezien Cake: 'WIE ZEGT', daar is die ander weer....  

Veel ondernemers gaan opzoek naar anderen met een gemeenschappelijke deler....: de zzp'er dus! Opzoek naar opdrachten, kennis en bevestiging groeperen ze weelderig en vormen clubjes. Succesvolle ondernemers en starters door elkaar, want alleen is maar alleen. Elke dag kan je naar zo een clubjes-bijeenkomst, Hoe leuk is dat?
Als je veel mensen bijeen stopt gaan ze op elkaar lijken, ze gaan elkaar nadoen. Diegene die zichzelf succesvol weten neer te zetten krijgt volgers en via de kunst van het afkijken, gaan anderen zichzelf ook zo presenteren. 
Want wie claimt succesvol te zijn, wordt ook zo bekeken en dat leidt weer tot succes...  En dat willen we allemaal: succesvol zijn en volgers hebben die vol bewondering het succes beamen. Het spel is geboren!
Het gaat er dus niet meer om of jij in jezelf gelooft, maar om of jij de ander kan overtuigen van het feit dat jij in jezelf gelooft.... En dan zijn we in de kern van het spel aangekomen. Volg jij het nog Cake?


Terug naar de vraag: Waar zijn de echte mensen naar toe? Mensen met stijl? Ze zijn er wel, achter de maskers, achter de leegte, deep down. Maar ze durven niet echt kwetsbaar te zijn, hun stijl is aangepast zodat ze mooi in het geheel passen. Lekker veilig.

Heb jij een eigen stijl Cake? Ik wel, geen chique stijl, geen aandachtgeile stijl, een beetje baldadig ben ik, ik daag mensen uit, pesten heette dat, voordat ik ondernemer werd. Daarmee zet ik mezelf neer, dat heb ik mezelf aangeleerd, want als mensen je bij voorbaat niet mogen dan val je altijd mee in het echt. Ik vind dat geestig maar ik ben dan ook maar een plaatjesmaker, creatief met digitaal papier. Ik maak mooie plaatjes voor websites en heb geen behoefte om te zeggen dat ik dat beter doe dan anderen, dat vind ik namelijk geen stijl (heb ik het nou toch gezegd?)

Stijl maakt het onderscheid, Cake, dat weet jij. Een eigen stijl vult the empty skull. Weg met de quotes van anderen (ik heb trouwens nooit begrepen dat je dat nodig schijnt te hebben om te geloven in jezelf) en:

Weg met de folders over goed ondernemerschap! 
Weg met de vistaprint-visitekaartjes!
Weg met de tandartslach en de populair-wetenschappelijke peptalks! 
Weg met Uggs!
Weg met de maakbare mens! 

Heb ik dan geen masker? Zeker wel en als je perse wilt weten welke stijl mijn masker heeft? Eenmalig hier het antwoord, als ik dan toch moet kiezen: klik hier

Wat is jouw stijl Cake? Jij bent weer heel en functionerend gemaakt in een ziekenhuis, is de mens maakbaar, Cake?

Ik ben benieuwd naar je antwoord, tot snel en liefs,

Studio H.

vroeger was alles beter

Herinner jij je de tijd nog.... De eerste Apple + en de eerste mobiele telefoon? 'Kermit' werd hij genoemd. Toen kwamen de Lost Boys, de Imac en ICQ als chatprogramma. Langzaam werd de wereld overgenomen door.... Door wat eigenlijk?

Noem het veranderingen, voor iedereen die uit de 60-70tiger jaren stammen (en daarvoor). We wennen langzaam en hobbelen achter de feiten aan, dat geeft niets, dat hoort bij onze generatie; hobbelen.
Ik merk, nu ik bijna 37 ben, dat ik af en toe hunker naar de tijd zonder mobiele telefoon en internet. Huiswerk doen met de Dikke van Dale op mijn bureau en een Apple + in de werkkamer van mijn ouders. Een telefoon met snoer verbond mij met mijn vriendinnen en al pratend over Antonie Kamerlink van GTST (seizoen 1) als onderwerp sloop de tijd voorbij.

vandaag in een overleg (het waren er eerlijk gezegd 2) met een leuk gemêleerd gezelschap voelde ik het weer. Op de ronde vergadertafel stond een schaal met kokosmakronen en cake en (ondanks de 2 Ipads) was er een hoop papier met geschreven tekst. Er werd gelachen, ouderwets gelachen. Samen hebben we ideeën tot plannen gesmeed, een collectief, met pen en papier als wapen. Heerlijk was dat.

Mijn rol in het gezelschap: Social media opzetten en onderhouden, tenminste dat staat in mijn handgeschreven aantekeningen die nu naast mijn Macbook-pro liggen. Ik denk dat ik ze ga bewaren.