Iets mooi vinden is persoonlijk, maar het proces is identiek. Als ik iets echt mooi vind kan ik er van huilen. Als iemand anders iets mooi vindt, kan hij er ook van huilen. Bevangen kunnen we raken van schoonheid, zo erg dat we een replica aan de muur hangen of gillend aan de rand van een podium gaan staan. Zo mooi.
Dit is een typisch gevalletje van rechter hersenhelft problematiek. De emotie die schoonheid oproept wint het in den beginne van de ratio. Geluk zit ook rechts, zo kan je, als je je fijn voelt, zonder een greintje pijn je door een mensenmassa heen wurmen om iets onbenulligs te kopen of te aanschouwen, je kan rijen bij de kassa vrolijk tegemoet treden en pijn zonder angst verdragen. Wat een schoonheid.
Zonder de andere kant leef je in een wereld vol fijne gedachten en mooie momenten, maar zonder binding, besef van tijd, concentratie en niet te vergeten angst.
Zo loop ik door het park met doppen in mijn oren; Nullo in Mundo Pax Sincera vertolkt door Jane Edwards, zo mooi dat, al zou er spontaan een orkaan overtrekken, ik zou blijven staan.
Thuis gekomen vraag ik één van mijn zoons (8 jaar) wat hij nou echt mooi vindt, zo mooi dat hij er bijna van zou moeten huilen. Hij denkt lang na en rent dan naar boven, scharrelt wat op zijn kamer en komt terug met een legobouwsel in zijn handen, de tranen in zijn ogen. 'Kijk, dit is een vogeltuin mama, de mooiste die ik ooit gebouwd heb'.
Wat is hij mooi...
