don't read between the lines

DON'T READ BETWEEN THE LINES

Communicatie is communiceren, 

interpretatie en interpreteren, 

informatie dus informeren 

en vergeet niet de boodschap te coderen.

Waarom?

Nou daarom, voor onderwerp en reden,

vermakelijk, persoonlijk, om de ontvanger te kneden.

Onlosmakelijk, verbonden,

om het contact te doorgronden.

 Overbrengen, sturen, mooi aanbieden
en meegluren.

Non-verbaal, opiniërend, officieel

en belerend.

Decoderend en...

 oei, feed-back:

concreet, persuasief

met ruis als grote olievlek.

Verkeerd kanaal en/of verpakking

dan maar transparant

met emotie-vervlakking.

Boodschap helder?

MOOI

ALS liefde een KWESTIE van BLIJVEN is... deel 2

Deel 2 de zakelijke kant van blijven,

Dinsdag was het, afgelopen dinsdag, dat ik voor de tweede keer voet aan wal zette bij 'Leeszaal Rotterdam West' aan het Rijnhoutplein. Een initiatief dat is ontstaan in de hoofden van Joke van der Zwaard en Maurice Specht en uitgegroeid tot een plek die alle potentie heeft om te 'blijven'.

Ideeën ontstaan vaak uit liefde. Zet een paar mensen met liefde, idealen en een gemeenschappelijk gemis bij elkaar en er ontstaat onherroepelijk een goed idee. Het merendeel aard niet, een percentage aard maar verdwijnt en een paar zijn blijvend.

Wat zijn de randvoorwaarden om iets neer te zetten en wat zijn de randvoorwaarden om structureel duurzaam te worden (wat een hippe term!) of terwijl... te blijven? Het is niet alleen een kwestie van liefde. Als blijven namelijk een kwestie van liefde zou zijn, zouden we in een mooie wereld leven! Het is, in mijn ogen, niet de liefde die ontbind, maar de randvoorwaarden die de dingen laten stranden.

Een goed idee heeft tenminste nodig: 1 blik denkers en doeners, een schap vol trekkers en duwers, 1000m2 commitement en, daar is hij weer, één gemeenschappelijk gemis.
Dat gemis zie ik als onderdeel van de transities die gaande zijn. Beetje kip en ei verhaal. Wat was er eerder: de verandering die ons bewust maakte van het gemis of de bewustwording die de verandering in gang zette? In ieder geval de crisis draagt op positieve wijze haar steentje bij. Zonder 'hulp' van de overheid (met zijn randvoorwaarden), initiatieven laten ontkiemen op puur draagvlak en draagkracht van betrokkenen, maakt het sterker. Hoe harder wij moeten werken en hoe groter onze ambities zijn om op eigen kracht dit te doen, hoe meer mensen er aangestoken worden om hetzelfde te gaan doen. Bloed, zweet en tranen trekt bloed, zweet en tranen aan. Liefde werkt aanstekelijk net als de lente; je wordt er vrolijk van.

Ik hoor je denken, en de randvoorwaarden dan? Het loopt daar toch op stuk? Nu zou het een stunt zijn als ik mijzelf zou tegenspreken en dat doe ik dus.... Ik geloof namelijk dat wij mensen niet zonder kunnen. De randvoorwaarden fungeren als een fundament, je hebt ze nodig om kans van slagen te maken. Sorry, maar als alles kan, kan niets. Tenminste, zo heet mijn blog, dus zal ik dat ook wel vinden. Randvoorwaarden kunnen een motie van wantrouwen zijn als ze tot wetten worden omgesmeed. Maar zolang de liefde blijft zal deze bepalend zijn en vormgeven aan welke voorwaarden dan ook.

En de toekomst? We gaan het meemaken, alles stroomt en niets is vast, het wordt vanzelf lente.

Met dank aan Maurice Specht en een tafel vol betrokkenen van de Leeszaal.

ALS LIEFDE EEN KWESTIE VAN BLIJVEN IS... deel 1

Toch maar weer in twee delen met een simpele reden: de titel. Afgelopen dagen hebben er op verschillende fronten transities plaats gevonden. Op zakelijk en privé vlak: veranderingen, het zal wel in de lucht zitten. Beide interessant, maar de titel is heel persoonlijk. Het is een zin uit mijn gedicht dat niet door mij, maar door Tjitske Jansen geschreven is. Ik kan het niet mooier zeggen. Voordat ik een blog schrijf over maatschappelijke vraagstukken eerst dit:

Als liefde een kwestie van blijven is

kan iemand me dan komen zeggen

dat ik blijf? Op zo'n manier dat ik luister?

Zoals ik luisterde naar mijn vader en moeder

die zeiden dat ik moest gaan slapen.

'Maar ik ben nog lang niet moe!'

'Niet zeuren, tanden poetsen!'

'Ik ben hier nog niet aan toe!' 

'Niet zeuren, blijf!'

  

Wat de boer niet kent...

Ik wil eigenlijk geen nieuwe blog schrijven over stadslandbouw, bewuster omgaan met mensenvoer en de transities* die gaande zijn. Na deel 1 en 2 had ik, dacht ik, wel gezegd wat ik wilde zeggen.

Maar ja, als je dan dit tegenkomt: dag van de stadslandbouw: Een exclusieve conferentie over stadslandbouw voor onder andere bestuurders en ambtenaren met als hoofdspreker Michael Ableman, krijg ik een dubbel gevoel. Enerzijds denk ik "yes, stadslandbouw is niet zomaar een burgerinitiatief meer, maar krijgt serieus vorm" en anderzijds gaan mijn nekharen overeind...

In een eerdere blog heb ik het over het verliezen van het contact tussen bestuurders en de maatschappij. Stadslandbouw is een schoolvoorbeeld van een initiatief dat 'organisch' is ontstaan uit de creatieve geesten van een paar mensen die inzagen dat er anders gedacht moest gaan worden over hoe wij, als maatschappij, functioneren en omgaan met onze zekerheden zoals voedsel.
Ik heb het in blog 1 en blog 2 over het grote systeem (economisch en bestuurlijk) die niet goed weten wat ze ermee moeten. Deze conferentie zal daar over gaan: hoe moet het systeem omgaan met deze ontwikkelingen. Hoera dus!

Anderzijds denk ik wat anders... Het goede aan stadslandbouw is dat het, zoals ik net al schreef, 'organisch' is ontstaan, letterlijk maar ook figuurlijk. Dit bewustwordingsproces is niet bedacht dan wel opgelegd door 'het systeem', maar juist ontstaan vanuit een behoefte van het 'volk'. Dit geeft het de energie die het nodig heeft om te groeien en zorgt voor draagvlak en draagkracht.
Waar ik nu bang voor ben is dat er bemoeienis gaat komen van enerzijds de politiek en anderzijds vanuit de voedselindustrie. Ik heb niets tegen samenwerking of ondersteuning uit deze hoek, maar ik heb wel degelijk een probleem met het van bovenaf structureren van organische ontwikkelingen. Stadslandbouw als paradepaardje van het systeem. Ik krijg een filmisch beeld voor ogen waar mannen in pak gaan kijken bij de (stads)boer: een schouderklopje, lovende woorden en als toetje nieuwe regels die de boer de das om gaan doen. Dit is wel erg negatief maar ik heb nu eenmaal weinig vertrouwen.... Door ervaring.
Misschien heb ik het bij het verkeerde eind, maar ik krijg het idee dat de politiek controle wilt hebben en dus hup een conferentie organiseert met op dag 1 een ronde door Rotterdam met de showcase projecten (uit je eigen stad, dakakker het Schieblock, enz) en op dag 2 de hoofdspreker Michael Ableman (die komt echt niet voor een bosje bloemen naar Nederland) plus workshops. De prijs is €225 excl. btw. O nu vergeet ik bijna dag 3. Op de derde dag mogen alleen burgemeesters, wethouders en bestuurders komen. Zij gaan samen met vooraanstaande experts (?) babbelen over de (on)mogelijkheden en de randvoorwaarden van stadslandbouw. Daarvan gaan mijn nekharen van overeind staan...

Dit is mijn mening en al klinkt deze wat zwaar hij komt uit de wortels van mijn verleden. Ik drink de bitterheid van mijn werkelijkheid wel met een klontje suiker weg, biologische suiker dat dan weer wel. Ik richt me op onze eigen ieniemienie dakmoestuin, ver weg van bestuurders en experts die na 26 april er vast een mening over gaan hebben.



*Een transitie is een structurele verandering die het resultaat is van op elkaar inwerkende en elkaar versterkende ontwikkelingen.

Lekker verantwoord bezig deel 2

Leuk, dat verantwoord bezig zijn en fijn ook, dat het van hype overgaat naar iets echters. We hebben in Rotterdam tegenwoordig de supermarkt Marqt, het 'Uit je eigen stad' en de Oogstmarkt op het Noordplein (en nog veel meer kleinere bedrijven en moestuin-aangelegenheden). Ik word er best blij van, een kleine stille revolutie die aangeeft dat de grote geld- en overheidssystemen het contact met zijn burgers aan het verliezen is. Ik zie het als een positieve wending, een teken aan de wand, hoe kleinschalig ook.

Ik merk dat consumenten deze initiatieven wel gezellig vinden; naast hun worteltjes in bloembakken op het balkon, nu ook echt bezig zijn met waar het voedsel vandaan komt. Tekenend was een tentoonstelling in Eindhoven dat een hoop volk op de been bracht, want wat zijn we geschrokken de afgelopen tijd zeg! De titel van de tentoonstelling was lekker pakkend: De etende mens. Want dat is wat wij zijn: etende mensen.

Wij westerlingen hebben een rare relatie met ons voedsel, wij eten allang niet meer om te overleven. Gek genoeg eten wij daardoor sensationeel veel en slecht. Wij eten omdat het kan en omdat het er is. De reclames en de verpakkingen vertellen ons wat we gaan eten, waar het vandaan komt en hoeveel water we nog moeten toevoegen om een Italiaanse, Indoneschische, Chinese of een echt Hollandse maaltijd op tafel te zetten. Wij geloven het maar al te graag: de pakjes poeder worden door Italiaanse oma's al roerend in een pan gemaakt en Kapitein Iglo vangt de gezonde vissticks zelf uit de zee, zo hup, op je bord.

Wij zijn de binding met ons voedsel kwijt. De multinationals en de groot aandeelhouders bepalen waar ons eten vandaan komt en voor welke prijs wij het mogen kopen. Hoe goedkoper voor hun hoe slechter voor ons en voor het milieu, maar dat vertellen ze er niet bij. Wij consumeren door, hoe sneller hoe beter, hoe makkelijker, hoe meer.
Al honger gekregen? Plofkippetje erbij of toch liever een Zweeds balletje paardenvlees of een met E nummers doorspekte magnetronmaaltijd? Nee geef mij maar Hollandse garnalen die in Marokko worden ontdaan van hun jasje, lekker goedkoop...

Dit heeft een geschiedenis. Onze voorvaderen hebben na de tweede Wereldoorlog bijna letterlijk gezworen: NOOIT MEER ARMOEDE. Ze draaien zich waarschijnlijk om in hun graf, wat begon met de ruilverkaveling is nu een totaal van God los doorgeslagen geldmachine geworden.

Het grote geld systeem draait op in- en export, het is een ingewikkelde machine die niet wil veranderen, maar ik vraag mij af: hoeveel voedselschandalen moeten wij consumenten nog consumeren om te zeggen: stop, hier doen wij niet meer aan mee? De voedselindustrie moet en kan veranderen, maar om dat te bereiken zouden wij eerst moeten veranderen door bewuster met ons voedsel om te gaan.

En dan nog een oproep aan de politiek. Lieve oppositie, verenigt u, stop met het steunen van de huidige vorm van produceren, maak er een punt van, zoek de media op, omarm initiatieven zoals 'Uit je eigen stad', ga er eten met de fractie en zie hoe mooi het is....

De link naar deel 1 zie hier

Als afsluiting: tips voor de Rotterdammers!

iedere 1ste zaterdag van de maand: Rotterdamse Oogstmarkt (Noordplein)
Supermarkt Marqt: Amsterdam, Haarlem, Den Haag en Rotterdam
Uit je eigen stad: winkel, restaurant en boerderij aan de Marconistraat te Rotterdam
Gespecialiseerde bedrijven: CiderCider, Firma Bijten (patés), Kaasboerderij Booij, Bio aan huis, Streekbox

EET SMAKELIJK

Kanker, tyfus, tering ik heb nieuwe buren...

Mijn vorige buren waren Koreaans of iets anders uit die richting en ondanks dat ze met vier man sterk in het appartement naast ons zaten, ik heb ze nog nooit gehoord, het was alsof ze er niet waren. Ik wist pas zeker dat ze er woonden toen ik mijn sleutel was vergeten. Via hun balkon ben ik over geklommen naar ons balkon om vervolgens verder in te gaan breken in ons eigen appartement, ze keken vreemd, lachten vriendelijk maar zeiden verder niets. Prima lui, lekker rustig.

Sinds gisteren kwam ik er achter dat wij nieuwe buren hebben. Ik kwam terug van een vergadering en zag tot mijn verbazing de portiek helemaal volstaan met spullen. Bij deze spullen stonden 4 personen en 1 maxi-cosi met baby: de eigenaar / verhuurder, een geblondeerde vrouw die zo in de film de Marathon zou kunnen spelen, een jongetje van ± 3 met stekels en leren jack, een man met stekels en leren jack over een trainingspak en de baby ook met leren jack en trainingspak. Niemand stelde zich voor, wat ik na twee pogingen oogcontact zoeken, ook maar opgaf.

De verhuurdster keek mij moeilijk aan en zei: 'zal ik mijn kaartje bij je in de bus gooien, voor als er wat is of zo...' Uhhhh prima natuurlijk, maar dit had ze nog nooit gevraagd. Een klein alarmbelletje ging af in mijn hoofd. Ik probeer niet met al teveel vooroordelen in het leven te staan maar eenmaal binnen besefte ik me, dat ik, de film de Marathon geen tweede keer meer hoefde te kijken. Dwars door de muren heen weet ik dat zij Tyfus Trut heet, hij draagt de naam Tering Mongool, het jongetje heet Tyfus Tering Kanker Jong en de baby als jongste telg: Hou Je Rot Muil. Het volume schijnen ze niet te kunnen temperen en tegen de avond was ik geheel op de hoogte van al hun problemen en geschiedenis.

Een kleine samenvatting:
Tyfus Trut werkt niet, want zij heeft de zorg over Hou Je Rot Muil en Tyfus Tering Kanker Jong. Zij geeft te veel geld uit aan kanker zooi en ze kan niet koken. Hij werkt wel, bij een kanker bedrijf met een tering baas en mongolen als collega's. Ze komen uit Overschie en door kanker pis en tering omstandigheden wonen ze nu in kut Rotterdam. Een aanwinst voor de straat dus.
De baby huilt 's nachts waar verder, los van wat sussende woorden: hou je kanker muil tyfus jong, niets aan wordt gedaan. Ja je kan niet vroeg genoeg beginnen met een goede opvoeding...

Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat, iets zegt mij dat ze er niet lang blijven wonen, Tyfus Trut mist Overschie nu al en de kanker huur is veel te hoog. Ik ga in de tussentijd haastig opzoek naar werkruimte en verder hoop ik oprecht voor ze dat kanker een woord blijft om hun emoties te uiten, ik moet er niet aan denken dat ze door deze ziekte hun vertrouwde vocabulaire moeten gaan aanpassen. God wat mis ik Frankrijk...