Where did the real people go?

Hier volgt mijn antwoord op de blog van Cake indien voorradig: www.cakeindienvoorradig.blogspot.com  
Beste Cake,
(Ik tutoyeer, dat kan toch wel, we volgen elkaar al zo lang)

Wat mooi gezegd: The inner beauty of an empty skull (zie cake's blog klik hier). Opzoek naar echte mensen, met inhoud en karakter.... 
Maar Cake stay awake, het spel bestaat omdat het spel gespeeld wordt en sterker nog, velen willen het zo spelen, want dat leren we van elkaar. Over dat leren van elkaar zou ik het met jou willen hebben. Groepsdynamica in ondernemersland en over stijl of geen stijl, zoals je wilt.

Jij weet als geen ander dat wij mensen bestaan omdat er andere mensen ons bestaansrecht geven. In een eerdere blog heb ik er al iets over geschreven. De 'je pense donc je suis' gaat in mijn ogen niet op. Je bestaat omdat een ander dat bevestigt en dat principe zit diep in ons...
Wat daar uit voort vloeit is dat wij mensen graag willen geloven. Geloven in God, in de reclame van droge billetjes, in het lot, in astrologie, in die aardige man van de supermarktreclame. Wij willen graag horen wat goed is en wat niet goed is. Als schapen kruipen we langs schappen met zooi, voorbestemd om precies te doen wat de ander ook doet: dat geeft ons veiligheid, overleven doe je namelijk door veilig te zijn. Jij Cake, bent expert in overleven. Jij bent 'aan de andere kant van het lijntje' geweest en jij weet dat eenzaamheid mensonwaardig, onveilig en naakt is.


Nu besluit iemand dat hij als ondernemer verder gaat: als zzp'er. Helemaal alleen dus. Vol goede moed en geloof in zichzelf en zijn product gaat hij op pad, maar dit pad is alles behalve veilig. Want wie zegt dat als hij goed in cake bakken is, dat dat ook daadwerkelijk brood op de plank brengt? 
Inderdaad, goed gezien Cake: 'WIE ZEGT', daar is die ander weer....  

Veel ondernemers gaan opzoek naar anderen met een gemeenschappelijke deler....: de zzp'er dus! Opzoek naar opdrachten, kennis en bevestiging groeperen ze weelderig en vormen clubjes. Succesvolle ondernemers en starters door elkaar, want alleen is maar alleen. Elke dag kan je naar zo een clubjes-bijeenkomst, Hoe leuk is dat?
Als je veel mensen bijeen stopt gaan ze op elkaar lijken, ze gaan elkaar nadoen. Diegene die zichzelf succesvol weten neer te zetten krijgt volgers en via de kunst van het afkijken, gaan anderen zichzelf ook zo presenteren. 
Want wie claimt succesvol te zijn, wordt ook zo bekeken en dat leidt weer tot succes...  En dat willen we allemaal: succesvol zijn en volgers hebben die vol bewondering het succes beamen. Het spel is geboren!
Het gaat er dus niet meer om of jij in jezelf gelooft, maar om of jij de ander kan overtuigen van het feit dat jij in jezelf gelooft.... En dan zijn we in de kern van het spel aangekomen. Volg jij het nog Cake?


Terug naar de vraag: Waar zijn de echte mensen naar toe? Mensen met stijl? Ze zijn er wel, achter de maskers, achter de leegte, deep down. Maar ze durven niet echt kwetsbaar te zijn, hun stijl is aangepast zodat ze mooi in het geheel passen. Lekker veilig.

Heb jij een eigen stijl Cake? Ik wel, geen chique stijl, geen aandachtgeile stijl, een beetje baldadig ben ik, ik daag mensen uit, pesten heette dat, voordat ik ondernemer werd. Daarmee zet ik mezelf neer, dat heb ik mezelf aangeleerd, want als mensen je bij voorbaat niet mogen dan val je altijd mee in het echt. Ik vind dat geestig maar ik ben dan ook maar een plaatjesmaker, creatief met digitaal papier. Ik maak mooie plaatjes voor websites en heb geen behoefte om te zeggen dat ik dat beter doe dan anderen, dat vind ik namelijk geen stijl (heb ik het nou toch gezegd?)

Stijl maakt het onderscheid, Cake, dat weet jij. Een eigen stijl vult the empty skull. Weg met de quotes van anderen (ik heb trouwens nooit begrepen dat je dat nodig schijnt te hebben om te geloven in jezelf) en:

Weg met de folders over goed ondernemerschap! 
Weg met de vistaprint-visitekaartjes!
Weg met de tandartslach en de populair-wetenschappelijke peptalks! 
Weg met Uggs!
Weg met de maakbare mens! 

Heb ik dan geen masker? Zeker wel en als je perse wilt weten welke stijl mijn masker heeft? Eenmalig hier het antwoord, als ik dan toch moet kiezen: klik hier

Wat is jouw stijl Cake? Jij bent weer heel en functionerend gemaakt in een ziekenhuis, is de mens maakbaar, Cake?

Ik ben benieuwd naar je antwoord, tot snel en liefs,

Studio H.

who killed bambi?

FOR ENGLISH: SCROLL DOWN

Waarom worden kinderen uiteindelijk saaie volwassenen? Wie is daar verantwoordelijk voor? Waarom stoppen we met dromen als we nog niet eens halverwege zijn? Waarom? Waarom? Waarom?

Een kind net geboren, heeft als enige leermiddelen zijn zintuigen: zien, horen, ruiken, proeven, voelen. Zich nog niet bewust van de interactie tussen deze zintuigen en zichzelf is de wereld niets meer dan een fotogalerie met lawaai en geur. De hersenen beginnen als een gek de visuele afbeeldingen te categoriseren, zijn eerste venster naar de wereld.
Op het moment dat het kind doorheeft dat er een interactie bestaat tussen zichzelf en die wereld wordt het ontdekken, door middel van onderzoek doen, de primaire behoefte. Na de beruchte nee-fase waarin een kind zich goed bewust wordt van zijn eigen kunnen en wil begint er iets anders te kriebelen in de hersentjes, geen nee en geen ja maar de vraag der vragen waarvan sommige tot de dood onbeantwoord zullen blijven: waarom?
Waarom daagt uit, maakt bewust, triggert, spiegelt, troost, geeft voldoening en biedt informatie.
De relatie tussen de waarom en het leven zelf is complex, wij volwassenen raken geïrriteerd door de waarom-vraag, hij vermoeit en maakt situaties ingewikkeld en dat is meteen de reden om de waarom vraag weg te stoppen. We leren kinderen de waarom-vraag af, waarom? Waarom? Waarom zijn de bananen krom. Uitleg geven is iets anders dan krijgen. Docent zijn is dan ook geen vak maar een roeping.

In elk kind schuilt een ondernemer en een ware uitvinder. Het zijn sponzen en de wil om te leren lijkt onuitputtelijk. Elk kind is in staat de wereld mooier te fantaseren en positief onbekend terrein te veroveren. Via hun eigen ontwikkelde leermethoden slurpen ze informatie jaloersmakend op, zonder kader, context of oordeel.
Naarmate de mens zich ontwikkelt wordt de honger naar informatie kleiner en het referentiekader dikker. De vragen die je als kind zo konden bezig houden worden ingeperkt door ervaringen en door angsten, want misschien is dat de grootste vijand van ontwikkeling. Angst....
Functieloze angst; de angst om te falen, de angst om anders te zijn, de angst om uitgelachen te worden. Overleven is niets anders dan veiligheid zoeken, op bekend terrein blijven zonder te vallen.

Dit is precies wat we onze kinderen dag in en dag uit bijbrengen: niet doen, hier blijven, 'nee je kan niet de ruimte in, je durft niet eens van de hoge duikplank'. Tegelijkertijd rollen we als ouders paden uit: hup op ballet en op voetbal en pianoles want ontwikkelen doe je daar. Veilig en beschermd, geleid door het referentiekader van een prof. Doelen worden bepaald door ons, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.

Child: Who killed bambi?
First murderer: We did!
Child: Why?
First murderer: I don't no... Because we can.
Child: That's no reason
First murderer: O yes it is, because I say it is.

Note to myself: When everyting is possible, PLEASE make your own choices.



Why do children change ultimately into boring adults? Who is responsible? Why do we stop dreaming when we are not even halfway? Why? Why? Why?

A new born child, has one learning tool: his senses. Sight, hearing, smell, taste, touch. Not yet aware of the interaction between the senses, the world around him and his own body and mind. The world is nothing more than a photo-gallery with noise and odor. The brain begins catergorizing the visual images, the first window to the world.When the child realizes that there is an interaction between him and the world the primary need is discovering, through research. After the infamous no-phase, in which a child is well aware of his own abilities and needs, something else begins to itch in the brain, it is the question of all questions: why?Why is challenging, makes you aware of choices, it triggers you, puts a mirror in front of you, it is comforting, satisfying and provides information.The relationship between the why and life itself is complex, we adults get irritated by the why, he makes you tired, cost energy and is responsible for complex situations and that is the reason why we try to hide the why. We teach children: why, why? Why? Why can't bananas fly? We don't want to answer every question, we have better things to do.
Each child is a true entrepreneur and an inventor. They are sponges and will to learn seems inexhaustible. Each child is able to imagine a better world without being surounded by it, it can conquer unknown territory without a map. Through their own learning system, they slurp all enviable information, without context or judgment.  
As man evolves, the hunger for information gets smaller and the larger gets the frame of references. The questions that were so important for you as a child are constrained by experiences and fears, because maybe that's the biggest enemy of development. Fear ....

 The fear of failure, fear of being different, fear of being laughed at. Survival is nothing but a search for security without falling.This is exactly what we teach our children day in and day out: don't and stay here, "no you can not go into space. What you want to become an artist? You can't even draw! At the same time we, as parents,  make paths: ballet, baseball and piano lessons because that's where you go for development. Safe and protected, guided by the reference of a pro. The targets are determined by us, do what everybody does, that's crazy enough.Child: Who killed Bambi?First murderer: We did!
Child: Why?First murderer: I don't no... Because I can.Child: That's no reasonFirst murderer: Oh yes it is, because i say it is.

Note to myself: when everything is possible, PLEASE make your own choices.