woensdag 10 oktober 2018

Duurzaam zijn doe je zo :)

De dag van de duurzaamheid....

Er is veel te doen rondom het klimaatakkoord en de CO2-reductie in Nederland. Gisteren hoorde ik al rijdend in de auto op radio 1 een gesprek met Marjan Minnesma van Urgenda die zich afvroeg welke initiatieven de overheid gaat nemen om burgers te motiveren om mee te werken aan de benodigde CO2-reductie. Ik hoorde grootse ideeën als warmtepompen instaleren, zonnepanelen op het dak en dat wij, burgers, bij de aanschaf van een nieuwe auto een elektrische auto moeten gaan overwegen. Prima plan lijkt mij mits je in staat bent deze investeringen te doen.
Ik wil graag mijn steentje bijdragen en al zoekende naar voor mij meer realistisch en uitvoerbaarder plan kwam ik het volgende tegen:

kies de beste band en houd je banden op spanning.

Zo simpel? Ja zo simpel. Het scheelt  CO2, want je rijdt zuiniger en daarnaast is het veiliger en stiller. Als ik elke 2 maanden mijn banden oppomp en bij aanschaf van nieuwe banden mij laat adviseren over welke banden bij mijn rijstijl en auto passen bespaar ik ± 150 euro, ben duurzaam en daarbovenop slim bezig.

Het werkt zo goed dat een ROC uit Zeeland vandaag met de studenten op pad is om automobilisten hiervan bewust te maken en te helpen hun banden op de juiste spanning te brengen. Goed initiatief!


Ik realiseerde mij als kind maar al te goed dat mijn fietsbandjes opgepompt moesten zijn, anders was het belabberd fietsen. Sinds ik een auto heb en niet direct meer merk als mijn autobanden te zacht zijn, ben ik laks geworden. Voor wielrenners, autocoureurs en fietsende kinderen is het de normaalste zaak van de wereld en vanaf vandaag voor mij ook. De dag van de duurzaamheid startte ik met het maken van de quiz op de website van 'kies de beste band' en het oppompen van mijn banden. Ik draag mijn steentje bij (en bespaar ± 150 euro per jaar aan brandstof).

Bedankt www.kiesdebesteband.nl


zondag 4 augustus 2013

Al die schoonheid!





Iets mooi vinden is persoonlijk, maar het proces is identiek. Als ik iets echt mooi vind kan ik er van huilen. Als iemand anders iets mooi vindt, kan hij er ook van huilen. Bevangen kunnen we raken van schoonheid, zo erg dat we een replica aan de muur hangen of gillend aan de rand van een podium gaan staan. Zo mooi.


Dit is een typisch gevalletje van rechter hersenhelft problematiek. De emotie die schoonheid oproept wint het in den beginne van de ratio. Geluk zit ook rechts, zo kan je, als je je fijn voelt, zonder een greintje pijn je door een mensenmassa heen wurmen om iets onbenulligs te kopen of te aanschouwen, je kan rijen bij de kassa vrolijk tegemoet treden en pijn zonder angst verdragen. Wat een schoonheid.

Zonder de andere kant leef je in een wereld vol fijne gedachten en mooie momenten, maar zonder binding, besef van tijd, concentratie en niet te vergeten angst.

Zo loop ik door het park met doppen in mijn oren; Nullo in Mundo Pax Sincera vertolkt door Jane Edwards, zo mooi dat, al zou er spontaan een orkaan overtrekken, ik zou blijven staan.
Thuis gekomen vraag ik één van mijn zoons (8 jaar) wat hij nou echt mooi vindt, zo mooi dat hij er bijna van zou moeten huilen. Hij denkt lang na en rent dan naar boven, scharrelt wat op zijn kamer en komt terug met een legobouwsel in zijn handen, de tranen in zijn ogen. 'Kijk, dit is een vogeltuin mama, de mooiste die ik ooit gebouwd heb'.

Wat is hij mooi...






donderdag 25 juli 2013

Het meisje in het kippenpak


Ik sta in een lift met volslagen onbekenden en in één keer hoor ik mezelf zeggen: Mammoeten... dat zou mooi zijn... Ik maak er een gebaar bij. Om de situatie onder controle te krijgen probeer ik pijlsnel een keuze te maken tussen: excuseren, uitleggen of ook verbaasd meekijken. Ik kies voor de uitleg, maar het maakt de situatie alleen maar erger...

Dat is het meisje in het kippenpak.

Het meisje in het kippenpak stapt in een bootje om de Maas over te steken, met windkracht 9. Op alle feestjes mag zij mee. Ze is impulsief en overziet de consequenties niet. Zij kent geen angst maar is bang voor alles. Haar fantasie is onuitputtelijk, de realiteit ver te zoeken. Droomt van mooie dingen en is verantwoordelijk voor bijna alle embarrassing moments.
Groet mensen zonder ze te kennen en raakt verdwaald achter de schermen van het Victoria & Albert Museum opzoek naar de uitgang.
Het meisje in het kippenpak gaat om 02.00 's nachts midden op straat staan om te kijken naar de scheef groeiende huizen en voorziet op korte termijn geen problemen. Ze is creatief en kwetsbaar, neemt het leven niet al te serieus en vraagt zich af wat ze later worden wil. Ze daagt uit zonder het te weten en stelt niet te volgen vragen. Ze zingt hard mee met de muziek en voert diepzinnige gesprekken met de hond.

En ik vraag haar wat we morgen gaan doen.















maandag 15 juli 2013

Levensdoelen versus levenslessen



Ik hoorde afgelopen vrijdag dat iedereen in het leven een taak/doel heeft, kleine en soms grote, voor één ieder van ons.

Nu komt het: ik heb afgelopen dagen ernstig serieus mijzelf afgevraagd wat mijn doel in mijn en dit leven is. Ik kan momenteel niets anders bedenken dan: ongemakkelijke situaties en 'embarrassing moments' creëren voor mij en voor anderen... Hè wat fijn!

Eerder blogde ik al over mijn jurkjes-avontuur (zie hier: KansLoos om een beeld te krijgen) en zo heb ik er wel meer en vandaag spontaan eentje erbij.

Grappig genoeg (voor iemand die nergens in gelooft) kan ik best wel meeleven met de gedachte dat wat je het universum instuurt, je ook terugkrijgt. Dus momenteel zend ik grote stenen het universum in, en gaten waar ik in pas en Duitsers die mij ingraven in het strand met alleen mijn hoofd boven het zand. Zo ook dat ik de tekst: THINK BEFORE YOU SPEAK AND ACT over mijn hele lijf getatoeëerd kan krijgen, gewoon als reminder, een note to myself.

Maar wat ik ook stuur... Het blijft stil. Geen teken en geen stenen. Maar misschien is dat nu wel juist het teken. Dus:

 Note to myself II: YOU TALK TOO MUCH.

En nu boodschappen doen want aan die dans ontspringt niemand. Toch fijn, om ook een normaal doel te hebben.



vrijdag 12 juli 2013

HOE VANG JE EEN ZEBRA




Ik heb een probleem: ik weet het verschil niet tussen links en rechts.
Mannen schijnen hier geen last van te hebben, vrouwen wel, tenminste dat vinden de mannen waarmee ik boks op donderdagavond. Zij hebben het links – rechts verheven tot een automatisme en aarzelen niet. Het is meer dan een handeling, het is een mentaliteit en een ‘state of mind’. Tenminste in de wereld van sport, als ik de mannen moet geloven.

De logische verklaring voor het verschil tussen man en vrouw, die unaniem als zeer logisch werd ervaren tijdens de intensieve les, is een theorie die beeldend werd gebracht en mij blij verraste:

Het schijnt namelijk zo te zijn dat je tijdens de jacht op een zebra het verschil tussen links en rechts goed voor ogen moest hebben in de tijd dat er nog op eten werd gejaagd.

Het jagen was de taak van de mannen, daar zijn we het over eens. Als roedel jonge goden wapperden ze in volle galop over de steppe en riepen elkaar richtingen toe. Links! Rechts! Zo bleven de jagende mannen in formatie en na een paar kilometer synchroon rennen hadden ze de buit binnen.
Stel je nu eens voor dat er een vrouw mee zou doen… Een storende factor die constant de verkeerde kant op zou gaan: ‘Links! Nee de andere links!’ Dat werkte natuurlijk niet, dat begrijpt iedereen. Er werd gestemd en de jonge vrouw werd naar huis gestuurd…. Geen linksafs meer, alleen nog maar aanrecht(s) en dat was fijn voor iedereen.

Dat het uiteindelijk de vrouwen waren die zich meer wilden settelen en van het jachtige bestaan af wilden, wordt er niet bij vertelt. Uiteindelijk worden de echte beslissingen achter gesloten (keuken)deuren gemaakt. Want wie het verschil niet weet, moet het verschil maar maken.

Na 1.5 uur totaal afgemat te zijn valt mij op dat een van de jongere jongens stiller en stiller wordt, ik vraag wat er is, want ik zie zijn worsteling met het verhaal.
Hij kijkt mij recht aan en zegt: zijn zebra’s eigenlijk eetbaar?

Het komt nooit meer goed...



zondag 24 maart 2013

don't read between the lines


DON'T READ BETWEEN THE LINES

Communicatie is communiceren, 
interpretatie en interpreteren, 
informatie dus informeren 
en vergeet niet de boodschap te coderen.
Waarom?
Nou daarom, voor onderwerp en reden,
vermakelijk, persoonlijk, om de ontvanger te kneden.
Onlosmakelijk, verbonden,
om het contact te doorgronden.
 Overbrengen, sturen, mooi aanbieden
en meegluren.
Non-verbaal, opiniërend, officieel
en belerend.
Decoderend en...

 oei, feed-back:
concreet, persuasief
met ruis als grote olievlek.
Verkeerd kanaal en/of verpakking
dan maar transparant
met emotie-vervlakking.




Boodschap helder?


MOOI